1. نذر، آن است که انسان ملتزم شود که کار خیرى را براى خدا بجا آورد، یا کارى را که نکردن آن بهتر است براى خدا ترک نماید.[1] پس هر نذری (از جمله آنچه در پرسش ذکر شده است) می تواند با نیّت های مختلف شرعی انجام شود.
2. دربارۀ این قبیل نذرها نمی توان به صورت قطعی اعلام داشت که بر چه اساسی شکل گرفته است؛ زیرا ممکن است در منطقه ای، بر اساس رویدادی خاص، عملی عرف شود و در منطقه ای دیگر در همان زمان و بر اساس رویدادی دیگر عمل دیگری عرف باشد. پس این گونه نذرها بیشتر ناظر به عرف جوامع است و از آموزه های مشخّص دینی به شمار نمی آید.
3. دربارۀ هلاکت بعضی از دشمنان اهل بیت(ع) در ماه های مذکور، به نمایۀ «نذر امام صادق(ع) در رجب»، سؤال 14640 در همین سایت مراجعه نمایید.
4. آنچه به عنوان روایتی از امام صادق(ع) در پرسش به آن اشاره شده است، در منابع حدیثی یافت نشد، اما به طور کلی، یکی از سنّت های پسندیده اسلامی، اطعام نمودن به برادران دینی و شاد کردن آنها است. امام باقر(ع) می فرماید: «إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى یُحِبُّ إِهْرَاقَ الدِّمَاءِ وَ إِطْعَامَ الطَّعَامِ»؛[2] خداوند ریختن خون (قربانی کردن) و طعام دادن را دوست دارد. و این سنت اسلامی می تواند در شکل های مختلف؛ مانند ولیمه در مناسبت های مختلف و یا در قالب نذر و... انجام پذیرد.[3]
[1]. امام خمینی، توضیح المسائل (محشّى)، محقق و مصحح: بنى هاشمى خمینى، سید محمد حسین، ج 2، ص 609، م2640، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ هشتم، 1424ق؛ و ر.ک: نمایه «تغییر در نذر»، سؤال 23041.
[2]. کلینی، کافی، محقق و مصحح: غفارى على اکبر، آخوندى، محمد، ج 4، ص 51، دارالکتب الاسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.
[3]. برگرفته از نمایه «ولیمه ازدواج»، سؤال 16227.