واژه‌ی «بلوغ» از ماده «بلغ» به معنای رسیدن به انتهای مقصد و منتها از جهت مکان، زمان و ... می‌باشد.[1] گاهی نیز به چیزی که در شُرُف رسیدن و یا انجام‌شدن باشد هم گفته می‌شود، اگرچه کاملا به آن نرسیده باشد.[2]
«وصول» از ماده «وصل»[3] به معنای اتصال و رسیدن،[4] در برابر هجران و دوری است.[5]
بنابراین، «وصول» و «بلوغ» هر دو به معنای رسیدن به چیزی است؛[6] همان‌گونه که «ایصال» و «ابلاغ» به معنای رساندن است.[7] اما تفاوت بلوغ با وصول در این است که وصول در جایی به کار می‌رود که «رسیدن» به حد اعلا و بالاترین درجه‌ی خود رسیده باشد؛[8] اما بلوغ در جایی است که در شرف رسیدن باشد، مانند بچه‌ای که در شرف رسیدن به بلوغ باشد، بالغ گفته می‌شود.[9]
[1]. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ القرآن، ص 144، بیروت، دار القلم، چاپ اول، 1412ق.
[2]. همان.
[3]. جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح (تاج اللغة و صحاح العربیة)، محقق، مصحح، عطار، احمد عبد الغفور، ج 5، ص 1842، بیروت، دار العلم للملایین، چاپ اول، 1410ق.
[4]. همان.
[5]. همان.
[6]. همان.
[7]. واسطی زبیدی، محب الدین سید محمد مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، محقق، مصحح، شیری، علی، ج 12، ص 7، بیروت، دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع، چاپ اول، 1414ق.
[8]. همان.