دعای عشرات از دعاهایی است که در منابع معتبر نقل شده و دلیل نام‌گذاری این دعا به «عشرات» آن است که قسمت پایانی این دعا باید ده مرتبه تکرار شود.
ثواب خواندن دعای عشرات
از امام باقر(ع) نقل شده است که امیرمؤمنان علی(ع) به فرزندش، امام حسین(ع) فرمود: البته خداوند همان‌گونه که می‌خواهد و قضای او حکم می‌کند، مقدّرات و احکامش را امضاء می‌کند و به زودی تقدیرات خود را در حق تو به هر نحوی که مصلحتش اقتضا کند، جاری خواهد ساخت. پس با من پیمان ببند تا کلمه‌ای از آنچه که به تو می‌گویم را تا دوازده ماه(یک سال) پس از مرگ(شهادت) من به کسی نگویی. همانا من به تو چیزی که اصل آن از خدا است را تعلیم می‌دهم تا در هر صبح و شام بخوانی که خدا هزار هزار فرشته را که هر یک از آنها قدرت هزار هزار نویسنده سریع را دارند، به نوشتن (ثواب) آن مشغول می‌نماید و هزار هزار فرشته موکل می‌کند تا برای تو طلب مغفرت نمایند که به هر یک از آنها (قدرت) هزار هزار استغفار کننده را عطا می‌نماید و در (بهشت) فردوس هزار هزار قصر برای تو بنا می‌کند که در هر قصری هزار هزار خانه قرار دارد که در آن همسایه جدت رسول خدا(ص) هستی و در دارالسلام برای تو خانه‌ای بنا می‌کند که همسایه اهل خود هستی، و در بهشت عدن برای تو هزار شهر بنا می‌نماید و همراه تو از قبر، کتابی را محشور می‌کند که به راستی و حق سخن می‌گوید و اعلام می‌دارد که بر صاحب من هیچ ترس و بیم و لغزشی در پل صراط و عذابی نیست.
تو جز با شهادت نمی‌میری و در سراسر زندگیت خوشبخت خواهی بود و هرگز به تهیدستی، ترس، دیوانگی و بلا و مصیبت مبتلا نخواهی شد. خدا را به هر دعایی از حوائج دنیا و آخرت که در آن روز بخوانی، برای تو برآورده می‌کند و هر طلب و خواسته‌ای از امور دنیا و آخرت که برای خود و غیر خود بخواهی، اسباب برآورده شدن آن را برای تو مهیا می‌کند و برای تو در هر روز به تعداد هر نفس اهل ثقلین(جن و انس) هزار هزار حسنه می‌نویسد و هزار هزار بدی را از تو محو می‌کند و تو را هزار هزار رتبه بالا می‌برند و عرش الهی، کرسی و فردوس را بر استغفار برای تو مأمور می‌کند تا این‌که در برابر خداوند قرار بگیرید.[1]
زمان خواندن دعای عشرات
مستحب است که دعای عشرات در هر روز هنگام صبح و شام خوانده شود، ولی بهترین وقت خواندن آن، بعد از عصر روز جمعه است.[2]
متن دعای عشرات
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَکبَرُ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِی الْعَظِیمِ سُبْحَانَ اللَّهِ آنَاءَ اللَّیلِ وَ أَطْرافَ النَّهارِ سُبْحَانَ اللَّهِ بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ سُبْحَانَ اللَّهِ بِالْعَشِی وَ الْإِبْکارِ سُبْحَانَ اللَّهِ حِینَ تُمْسُونَ وَ حِینَ تُصْبِحُونَ وَ لَهُ الْحَمْدُ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ عَشِیا وَ حِینَ تُظْهِرُونَ یخْرِجُ الْحَی مِنَ الْمَیتِ وَ یخْرِجُ الْمَیتَ مِنَ الْحَی وَ یحْی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَ کذلِک تُخْرَجُونَ. سُبْحانَ رَبِّک رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا یصِفُونَ وَ سَلامٌ عَلَی الْمُرْسَلِینَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ سُبْحَانَ ذِی الْمُلْک وَ الْمَلَکوتِ سُبْحَانَ ذِی الْعِزَّةِ وَ الْجَبَرُوتِ سُبْحَانَ ذِی الْکبْرِیاءِ وَ الْعَظَمَةِ الْمَلِک الْحَقِّ الْمُبِینِ الْمُهَیمِنِ الْقُدُّوسِ سُبْحَانَ اللَّهِ الْمَلِک الْحَی الَّذِی لا یمُوتُ سُبْحَانَ اللَّهِ الْمَلِک الْحَی الْقُدُّوسِ سُبْحَانَ الْقَائِمِ الدَّائِمِ سُبْحَانَ الدَّائِمِ الْقَائِمِ سُبْحَانَ رَبِّی الْعَظِیمِ سُبْحَانَ رَبِّی الْأَعْلَی سُبْحَانَ الْحَی الْقَیومِ سُبْحَانَ الْعَلِی الْأَعْلَی سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَی سُبُّوحٌ قُدُّوسُ رَبُّنَا وَ رَبُّ الْمَلَائِکةِ وَ الرُّوحِ وَ رَبُّ کلِّ شَیء ...».[3]
[1]. سید ابن طاووس، رضی الدین علی، جمال الأسبوع بکمال العمل المشروع، ص 453، قم، دار الرضی، چاپ اول، بی‌تا.
[2]. شیخ طوسی، محمد بن حسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبّد، ج 1، ص 84، بیروت، مؤسسة فقه الشیعة، چاپ اول، 1411ق.
[3]. همان، ج 1، ص 84 – 91. البته متن این دعا در برخی از نسخه‌ها با هم کمی تفاوت دارد.