نمازی که با این عنوان شناخته می‌شود برگرفته از روایت ذیل است:
عبدالرّحیم قصیر نزد امام صادق(ع) آمد و گفت: من دعایی ساخته‌ام (و می‌خواهم از آن استفاده کنم). آن‌حضرت(ع) فرمود: دعاى اختراعى خود را رها کن! هرگاه حاجتى داشتى، به رسول خدا(ص) پناه ببر و دو رکعت نماز بگذار و آن‌را به رسول خدا(ص) هدیه کن. گفتم: چگونه آن‌را بجا آورم؟ امام(ع) فرمود: بعد از غسل، دو رکعت نماز(مانند نماز صبح) بخوان. بعد از پایان نماز این‌گونه بگو:
«اللَّهُمَّ أَنْتَ السَّلَامُ وَ مِنْکَ السَّلَامُ وَ إِلَیْکَ یَرْجِعُ السَّلَامُ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ بَلِّغْ رُوحَ مُحَمَّدٍ مِنِّی السَّلَامَ وَ أَرْوَاحَ الْأَئِمَّةِ الصَّادِقِینَ سَلَامِی وَ ارْدُدْ عَلَیَّ مِنْهُمُ السَّلَامَ وَ السَّلَامُ عَلَیْهِمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ اللَّهُمَّ إِنَّ هَاتَیْنِ الرَّکْعَتَیْنِ هَدِیَّةٌ مِنِّی إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص فَأَثِبْنِی عَلَیْهِمَا مَا أَمَّلْتُ وَ رَجَوْتُ فِیکَ وَ فِی رَسُولِکَ یَا وَلِیَّ الْمُؤْمِنِینَ».
سپس به سجده برو و این ذکر را چهل مرتبه بگو:
«یَا حَیُّ یَا قَیُّومُ یَا حَیُّ لَا یَمُوتُ یَا حَیُّ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ یَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ».
سپس قسمت راست گونه را بر روی سجدهگاه قرار ده و چهل مرتبه همین ذکر را بگو.
بعد از آن قسمت چپ صورت رابر روی سجدهگاه قرار داده و چهل مرتبه همین ذکر را بگو.
سپس سر خود را بلند نموده و دست خود را (به صورت دعا) بلند نموده و چهل مرتبه همین ذکر را بگو.
آن‌گاه دست خود را به گردن خود نموده و انگشت اشاره (دست راست) را به نشانه تضرّع تکان داده و همین ذکر را چهل مرتبه بگو.
در مرحله بعد، محاسن خود را با دست چپ گرفته و با حالت گریه بگو:
«یَا مُحَمَّدُ یَا رَسُولَ اللَّهِ أَشْکُو إِلَى اللَّهِ وَ إِلَیْکَ حَاجَتِی وَ إِلَى أَهْلِ بَیْتِکَ الرَّاشِدِینَ حَاجَتِی وَ بِکُمْ أَتَوَجَّهُ إِلَى اللَّهِ فِی حَاجَتِی».
سپس به سجده رفته و ذکر «یَا اللَّهُ یَا اللَّهُ» را آن قدر بگو تا نفست قطع شود.
و سپس بگو«صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ افْعَلْ بِی کَذَا وَ کَذَا». و به جای کلمه «کذا و کذا» حاجت خود را از خدا بخواه.
امام صادق(ع) فرمود: من از جانب خداوند ضمانت می‌دهم که از جاى خویش حرکت نکنی مگر آن‌که حاجت تو برآورده شود.[1]
در بررسی سندی این روایت باید گفت؛ این حدیث در کتاب معتبر نقل شده است، اما با این وجود از نظر راویان موجود در سند، راوی ناشناخته‌ای در آن وجود دارد.[2]
به هر حال سزاوار است که این نماز به امید ثواب و نیز رسیدن به حاجت خوانده شود.
[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 3، ص 476 – 477، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.
[2]. مجلسی، محمد باقر، مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول(ع)، محقق، مصحح، رسولی، سید هاشم، ج 15، ص 460، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1404ق.