ضمن تبریک به شما به خاطر این که لطف خداوند متعال شامل حال شما شده است که به اشتباه خود پی برده اید و در صدد توبه و جبران گناه خود بر آمده اید. به شما بشارت می دهیم برای توبه و جبران این گناه لازم نیست به او بگویید و او را از کار خود آگاه سازید بلکه همین که بین خود و خدای متعال از کار خود توبه کنید و آن مقدار پول یا کالائی را که یقین دارید از اموال او برداشته اید به او بر گردانید[1] ( و یا با گذاشتن در محلی که برداشتید در صورتی که بدانید به دست او می رسد) کافی است حتی اگر او متوجه نشود و انشاء الله مورد عنایت و بخشش خداوند مهربان قرار خواهید گرفت.
[1]این حکم از فتوای مراجع عظام تقلید در موارد مشابه (دیون مالی) استفاده می شود. به عنوان نمونه به موارد زیر توجه کنید:
مجمع المسائل (للگلپایگانی)، ج1، ص401، س 386: «شخصى شغل او حفر چاه در داخل منازل اشخاص بوده و صاحب کار با او قرارداد مىنموده که مثلا ده متر چاه بکند و او خیانت مىکرده و نه متر مىکنده و به جاى ده متر، تحویل مىداده و از این شغل مبالغى اندوخته کرده اکنون از افعال قبلى پشیمان شده و دسترسى به صاحبان کار ندارد که آنها را راضى نماید در این صورت اگر خمس آن مبالغ را بدهد بریء الذّمّه مىشود یا خیر؟.
ج- اگر عین آن وجوه، باقى نباشد و مصرف شده و صاحبان آن را نمىشناسد به مقدارى که یقین به اشتغال ذمّه دارد از طرف صاحبان حقوق، به فقیر غیر سیّد، صدقه بدهد و نسبت به کسانى که مىشناسد باید از خودشان استرضاء نماید و چنانچه عین آن وجوه باقى است و مخلوط به اموال دیگرش مىباشد و مقدار و صاحبان آن را نیز نمىداند خمس آن اموال را به عنوان مخلوط به حرام بپردازد.»
جامع المسائل (للبهجة)، ج2، ص108: «و اگر مالک را بداند و قدر مال را به هیچ وجه نداند، اکتفاء به متیقّن مىکند اگر سبق علم، به حدِّ محتمل نباشد، یعنى اقلّ محتملات که یقین به انتفاء آن قدر از خودش دارد؛ و گر نه چنانکه غالباً چنین است احوط ندباً، اختیار مصالحه با مالک، یا دفع اکثر محتملات، یا مقدارى که راضى شود مالک از او با آن مقدار، است. و فرقى بین عین و دین در آن چه ذکر شد نیست.»