1. نمی‌توان فاصله‌ی زمانی معیّنی را برای مدت نامزدی مشخص کرد، بلکه این مدت بستگی به شرایط و موقعیت دختر و پسر و شرایط خانوادگی و اجتماعی آنها دارد. در این دوران، دختر و پسر باید به انس و شناخت و تفاهم بیشتر برسند و خود را برای زندگی مشترک آماده کنند. لذا کوتاه و یا طولانی بودن دوران نامزدی و پیش از عروسی به موقعیت و توافقات عرفی خانواده‌ها و زن و شوهر برمی‌گردد، اما به هر حال نباید این دوران به گونه‌ای طولانی شود که ضررهای روحی و اجتماعی گریبان‌گیر زن و شوهر و خانواده‌ها گردد. و در صورتی که وضعیت ویژه‌ای مانند ادامه‌ی تحصیلات و گذراندن سربازی و موارد دیگر ... وجود نداشته باشد، و زن و شوهر و خانواده‌هایشان نیز آمادگی لازم را –از جهت اقتصادی- برای عروسی به دست آورده باشند، بهتر است که این دوران کمتر باشد. و نباید به بهانه‌ی تهیه کردن همه‌ی امکانات زندگی، عروسی را به تأخیر انداخت؛ زیرا این یک روش ناپسندی است و برای شروع زندگی، داشتن امکانات اولیه مورد نیاز کافی است.
2. در اینجا به برخی از آفاتی که در اثر طولانی شدن فاصله‌ی زمانی میان عقد شرعی و عروسی ممکن است به وجود آید، اشاره می‌شود.
یک. زن و شوهر از هم خسته می‌شوند؛ زیرا در حالتی به سر می‌برند که نه مجرّد هستند و نه به طور کامل متأهل هستند و زندگی مستقلی دارند. برای خانوادۀ دختر نیز مشکلاتی در پی خواهد داشت. خصوصاً این که در برخی از فرهنگ‌ها اجازه داده نمی‌شود که دختر -در دوران عقد- رفت و آمدهای آزادانه با همسرش داشته باشد، لذا مشکل ایجاد می‌شود.
دو. طولانی شدن دوران عقد باعث می‌شود که نقاط منفی پسر و دختر برای یکدیگر پر رنگ‌تر و آشکارتر شود و موجب کاهش محبت و ایجاد دلسردی و حتی تردید در اصل ازدواج شود.
سه. اگر زوجین در سن بالا قرار داشته باشند، تأخیر در ازدواج باعث کاهش نشاط و شادابی می‌شود و برای خانم‌های محترم، در سن بالا، در امر باردار شدن ایجاد سختی و مشکل می‌کند.