دعای سیفی صغیر، معروف به دعای قاموس، در مفاتیح الجنان آمده است. شیخ عباسی قمی(ره) درباره آن می‌گوید: «شیخ اجل ثقة الاسلام نورى - عطر الله مرقده - در صحیفه ثانیه علویه آن‌را ذکر کرده و فرمود که از براى این دعا در کلمات ارباب طلسمات و تسخیرات شرح غریب است و از براى او آثار عجیبه ذکر کرده‌اند و من چون بر آن اعتماد نداشتم ذکر نکردم، لکن اصل دعا را ذکر می‌کنم تسامحاً و تأسیاً بالعلماء الاعلام».[1]
برای دعای سیفی صغیر سلسله سند روایی یافت نشده است. و آثاری هم که برای آن ذکر شده در سخنان معصومان(ع) نسبت به دعاهای مورد اعتماد دیگر نیامده است؛ اما با مراجعه به متن دعا مشخص می‌شود که محتوای آن با معارف قرآنی و روایات معتبر سازگار است. بنابر این، خواندن دعای سیفی صغیر و دیگر دعاهایی که سند معتبر به پیامبر اکرم(ص) و یا یکی از امامان(ع) ندارند تا زمانی که مشتمل بر مطلبی مخالف قرآن و روایات مورد اعتماد نباشند، جایز است. و هر فرد می‌تواند به زبان خود با خدا نجوا کند. و ان‌شاءالله خداوند به فضل خویش به خواننده آن ثواب می‌دهد. احتمالاً شیخ عباس قمی نیز به همین جهت دعای سیفی صغیر را در مفاتیح الجنان آورده است.
گفتنی است؛ علامه مجلسی(ره) دعای دیگری نیز با عنوان دعای حرز یمانی معروف به دعای سیفی نقل کرده و برای آن سندهایی نیز ذکر می‌کند؛[2] اما عبارات آن کاملاً با دعای سیفی صغیر متفاوت است. آن دعا نیز از جهت متن مورد تأیید است.
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ رَبِّ أَدْخِلْنِی فِی لُجَّةِ بَحْرِ أَحَدِیَّتِکَ وَ طَمْطَامِ یَمِّ وَحْدَانِیَّتِکَ وَ قَوِّنِی بِقُوَّةِ سَطْوَةِ سُلْطَانِ فَرْدَانِیَّتِکَ حَتَّى أَخْرُجَ إِلَى فَضَاءِ سَعَةِ رَحْمَتِکَ وَ فِی وَجْهِی لَمَعَاتُ بَرْقِ الْقُرْبِ مِنْ آثَارِ حِمَایَتِکَ مَهِیباً بِهَیْبَتِکَ عَزِیزاً بِعِنَایَتِکَ مُتَجَلِّلاً مُکَرَّماً بِتَعْلِیمِکَ وَ تَزْکِیَتِکَ وَ أَلْبِسْنِی خِلَعَ الْعِزَّةِ وَ الْقَبُولِ وَ سَهِّلْ لِی مَنَاهِجَ الْوُصْلَةِ وَ الْوُصُولِ وَ تَوِّجْنِی بِتَاجِ الْکَرَامَةِ وَ الْوَقَارِ وَ أَلِّفْ بَیْنِی وَ بَیْنَ أَحِبَّائِکَ فِی دَارِ الدُّنْیَا وَ دَارِ الْقَرَارِ وَ ارْزُقْنِی مِنْ نُورِ اسْمِکَ هَیْبَةً وَ سَطْوَةً تَنْقَادُ لِیَ الْقُلُوبُ وَ الْأَرْوَاحُ وَ تَخْضَعُ لَدَیَّ النُّفُوسُ وَ الْأَشْبَاحُ یَا مَنْ ذَلَّتْ لَهُ رِقَابُ الْجَبَابِرَةِ وَ خَضَعَتْ لَدَیْهِ أَعْنَاقُ الْأَکَاسِرَةِ لاَ مَلْجَأَ وَ لاَ مَنْجَى مِنْکَ إِلاَّ إِلَیْکَ وَ لاَ إِعَانَةَ إِلاَّ بِکَ وَ لاَ اتِّکَاءَ إِلاَّ عَلَیْکَ ادْفَعْ عَنِّی کَیْدَ الْحَاسِدِینَ وَ ظُلُمَاتِ شَرِّ الْمُعَانِدِینَ وَ ارْحَمْنِی تَحْتَ سُرَادِقَاتِ عَرْشِکَ یَا أَکْرَمَ الْأَکْرَمِینَ أَیِّدْ ظَاهِرِی فِی تَحْصِیلِ مَرَاضِیکَ وَ نَوِّرْ قَلْبِی وَ سِرِّی بِالاِطِّلاَعِ عَلَى مَنَاهِجِ مَسَاعِیکَ إِلَهِی کَیْفَ أَصْدُرُ عَنْ بَابِکَ بِخَیْبَةٍ مِنْکَ وَ قَدْ وَرَدْتُهُ عَلَى ثِقَةٍ بِکَ وَ کَیْفَ تُؤْیِسُنِی (تُوئِسُنِی) مِنْ عَطَائِکَ وَ قَدْ أَمَرْتَنِی بِدُعَائِکَ وَ هَا أَنَا مُقْبِلٌ عَلَیْکَ مُلْتَجِئٌ إِلَیْکَ بَاعِدْ بَیْنِی وَ بَیْنَ أَعْدَائِی کَمَا بَاعَدْتَ بَیْنَ أَعْدَائِی اخْتَطِفْ أَبْصَارَهُمْ عَنِّی بِنُورِ قُدْسِکَ وَ جَلاَلِ مَجْدِکَ إِنَّکَ أَنْتَ اللَّهُ الْمُعْطِی جَلاَئِلَ النِّعَمِ الْمُکَرَّمَةِ لِمَنْ نَاجَاکَ بِلَطَائِفِ رَحْمَتِکَ یَا حَیُّ یَا قَیُّومُ یَا ذَا الْجَلاَلِ وَ الْإِکْرَامِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى سَیِّدِنَا وَ نَبِیِّنَا مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ أَجْمَعِینَ الطَّیِّبِینَ الطَّاهِرِینَ».
[1]. قمى، شیخ عباس، کلیات مفاتیح الجنان، ص 106 – 107، قم، اسوه.
[2]. مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 92، ص 240، بیروت دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.