خیال پردازی به خودی خود نامشروع نیست، مگر آن‌که این خیال‌پردازی‌ها در جنبه‌های منفی باشد که در این صورت از وسوسه‌های شیطانی است. برای رهایی از وسوسه‌های شیطانی نیز دعاهایی توصیه شده است، مانند:

1. «أَخْبَرَنَا مُحَمَّدٌ حَدَّثَنِی مُوسَى حَدَّثَنَا أَبِی عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ (ع)‏ أَنَّ رَجُلًا أَتَى النَّبِیَّ (ص) فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ (ص) إِنْ یَکُنْ لِأَحَدٍ قلبین [قَلْبَانِ‏] فَإِنَّ لِی قَلْبَیْنِ قَلْبٌ یَأْمُرُنِی بِأَنْ أُتَابِعَکَ وَ قَلْبٌ یَأْمُرُنِی أَنْ لَا أَتَّبِعَکَ فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ (ص) أُعَلِّمُکَ شَیْئاً إِنْ أَنْتَ قُلْتَهُ أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْکَ قَالَ بَلَى یَا رَسُولَ اللَّهِ (ص) قَالَ قُلِ اللَّهُمَّ أَنْتَ الرَّبُّ وَ أَنْتَ اللَّهُ وَ أَنْتَ الرَّحْمَنُ وَ أَنْتَ الرَّحِیمُ أَسْتَعِینُکَ عَلَى عَدُوِّی فَاحْبِسْهُ عَنِّی بِمَا شِئْتَ»؛[1]

امام علی(ع) می‌فرماید: فردی خدمت رسول خدا(ص) آمد و گفت: ای رسول خدا، اگر کسی دارای دو قلب باشد، چه باید کرد؟ من فردی هستم که دو دل دارم. یکی مرا امر به اطاعت از شما می‌کند و دیگری مرا باز می‌دارد. پیامبر(ص) به او فرمود: به تو چیزی بیاموزم که اگر آن‌را گفتی خداوند آن‌را از تو دور کند؟. گفت: بلی یا رسول الله. پس پیامبر فرمود: بگو خدایا، تو پروردگار، تو خداوند، تو رحمان و رحیم هستی. از تو یاری می‌طلبم علیه دشمنم، او را از من دور گردان آن‌گونه که خود می‌دانی.

2. «سَأَلْتُ الْعَالِمَ عَنِ الْوَسْوَسَةِ وَ إِنْ کَثُرَتْ قَالَ لَا شَیْ‏ءَ فِیهَا تَقُولُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّه‏»؛[2] از امام(ع) پرسیدم وسوسه اگر زیاد شد چکار باید کرد!؟ فرمود اشکال ندارد، در این هنگام ذکر «لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّه» بگو.

البته، اگر خیال‌پردازی‌های غیر دینی به حد آزار دهنده‌ای رسیدند، علاوه بر دعا برای برطرف شدن آن، باید اقدامات دیگری نیز انجام داد، مانند آن‌که به فرصت‌های از دست رفته بر اثر این تخیلات موهوم اندیشید، برنامه‌ای برای مطالعه و شرکت در امور اجتماعی تنظیم کرد که انسان را با واقعیات بیشتر آشنا کند و ... .[3]

[1]. کوفی، محمد بن محمد اشعث، الجعفریات (الأشعثیات)، ص 227، تهران، مکتبة نینوی الحدیثة، چاپ اول، بی‌تا.

[2]. محدث نوری، حسین، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج ‏5، ص 303، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1408ق.

[3]. برای آگاهی بیشتر: 6819؛ 14908، 28308