1. وصی در لغت به معنای: اندرز دهنده، وصیت کننده، سفارش کننده و ... آمده است. و در اصطلاح فقه؛ کسی که موافق سفارش و وصیت کسی پس از مرگ وی در امور و اموال وی دخالت و تصرف کند.[1] به بیان دیگر، وصی به کسی می گویند که بعد از مرگ وصیت کننده، طبق وصیتنامه، حق دخل و تصرف در امور و اموال میت را دارد. همچنین به امام علی (ع) به عنوان جانشین پیامبر (ص) وصی آن حضرت گفته می شود.

2. وحی یعنی پیام خدا به پیغمبر.[2] وحی در لغت: وحی اصل و قاعده ای برای رساندن "علم" و غیر آن است. ویژگی های وحی عبارت است از: اشاره ی سریع به نوشتار و رسالت و گاهی اعلام به رمز و تعریض، زمانی به صورت برهنه از ترکیب، اشاره به برخی اعضا و زمانی به الهام و کلام پنهان. بنابراین، پنهان، سریع و مرموز بودن از ارکان اصلی وحی به شمار می رود.[3]

علامه طباطبایی در تعریف وحی می فرماید: وحی شعور و درک ویژه است در باطن پیامبران که درک آن جز برای آحادی از انسان ها که مشمول عنایات الاهی قرار گرفته اند میسور نیست.[4]،[5]

3. واژه رسول در لغت به معنای: مأمور ابلاغ پیغام از جانب کسی به دیگری، فرستاده، سفیر و نبی آمده است.[6] و جمع آن "رُسُل" است. این واژه در زبان فارسی نیز در دوران بعد از اسلام مصطلح گردیده است. و در اصطلاح به پیامبران الاهی که از جانب خداوند برای راهنمایی و هدایت انسان ها مبعوث شده اند، رسول می گویند. به عبارت دیگر؛ در آیین اسلام، رسول به فرستاده یا پیغمبری گفته می شود که شریعتی را از جانب خدا با خود می‌آورد.