در منابع دینی، کم‌خوردنی که موجب ناتوانی جسمی شده و هم‌چنین پرخوری افراطی و بیش از اندازۀ مورد نیاز بدن، مورد نکوهش واقع شده است:[1]
امام علی(ع) فرمود: «اگر گرسنگی انسان را بیازارد، ناتوانی، وی را از پای درآورد و اگر پرخوری نماید، پری شکم به او زیان می‌رساند؛ پس هرگونه کوتاهی به او زیان رساند و اگر زیاده‌روی کند، مایه تباهی او خواهد شد».[2]
اما باید توجه داشت، برخی از چاقی‌ها ناشی از پرخوری نبوده؛ بلکه ویژگی جسمی برخی انسان‌ها این‌گونه است که کنترل آن نیز چندان در اختیار او نیست؛ چرا که گاهی چیزی از مواد اصلی در بدن زیاد نشده، بلکه به واسطه عدم نظم جریان خون یک نوع انبساط(پاشیدگی) در ماهیچهها و بافت‌‌های عضلات پدید می‌آید و در مقابل مایعات و مواد زیادی که باید تبخیر شود و تحلیل برود در بدن پخش شده و شخص را چاق و تنومند نشان می‌دهد.
از این‌رو، هر فرد چاقی را نمی‌توان مقصّر دانست و در مشخصات ظاهری امام باقر(ع) هم آمده است که حضرتشان نسبتاً فربه بودند، و یقیناً این به دلیل پرخوری حضرتشان نبود.[3]
[1]. «آثار منفی پرخوری»، 8474؛ «پرخوری عامل بیماری «برص»، 36737.
[2]. ابن شعبه حرانی، حسن بن علی، تحف العقول عن آل الرسول ص، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ص 95 – 96، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1404ق.