کد سایت
fa74730
کد بایگانی
91301
نمایه
کشتن مارها
طبقه بندی موضوعی
حدیث
خلاصه پرسش
مشاهده مار در منزل نشانه چیست؟ و آیا کشتن آنها پیامد نامطلوبی دارد؟!
پرسش
می‌خواستم نظر ائمه اطهار(ع) را در مورد مار بدانم و این‌که بودن مار در خانه از نظر ائمه به چه معنا است؟ مخصوصاً مار سیاه؟
پاسخ اجمالی
مارها نیز مانند دیگر موجودات طبیعی، در مکان‌هایی که مناسب برای ادامه حیات خویش می‌بینند زندگی می‌کنند.
دو اصل کلی در مورد برخورد انسان با حیوانات وجود دارد:
1. هیچ حیوانی را نباید بدون دلیلی موجه کشت.
2. می‌توان موجودات خطرناک پیرامونی را از بین برد و حتی شخص در حالت احرام نیز هم مجاز به این کار است.[1]
اما این اصل دوم تنها زمانی کاربرد دارد که برای مقابله با خطر باشد و نه چیز دیگر.
در همین راستا عقایدی خرافی در مورد مار وجود داشت، مانند آن‌که اگر ماری در خانه کشته شود، دیگر مارها برای انتقام به آن خانه هجوم می‌آوردند؛ از این‌رو، برخی روایاتی که در زمینه کشتن مار آمده برای مقابله با چنین باورهای نادرستی است. همچنین اگر ماری در فضای طبیعی پیرامونی وجود داشته و خطری را متوجه انسان نکند، دلیلی برای کشتن او وجود ندارد. با ذکر این مقدمه و بدون بررسی سندی به بیان چند روایت در این زمینه می‌پردازیم:
پیامبر خدا(ص) در این زمینه فرمودند:
«هرکسی که مار را از ترس انتقامشان رها کند، از ما نیست».[2]
« مارها را بکُشید که هرکس از انتقام آنها بترسد، از ما نیست».[3]
«هر کسی که دست از کشتن مار بردارد، از ترس دوزخ البته کافر است»؛ یعنى سرپیچی از فرمان پیامبر کرده است؛ چون پیامبر(ص) فرمان به کشتن آنها داده است.[4]
البته روایتی از ابن مسعود وجود دارد که؛ «همه مارها را بکشید، جز مار سفید که شاخه‌ای از نقره است».[5]
2. شخصى از امام کاظم(ع) درباره این جمله پیامبر(ص) پرسید که فرمودند: «از من نیست هر کسی که از کشتن مار خودداری کند به جهت این‌که از زیان بعدى آن می‌ترسد!». امام هفتم(ع) فرمودند: «منظور پیامبر(ص) این است که نباید به دلیل این باور خرافی از کشتن مار خودداری کرد، اما خودداری از کشتن ماری که خطری را متوجه تو نمی‌کند ایرادی ندارد».[6]
3. «امام صادق(ع) از کشتن مارهاى خانگى نهی کرد».[7] این نوع از مارها، در ساختمان‌هاى قدیمى و کهنه نر و ماده با هم در سقف‌ها یا در پس دیوارهاى خاکى و یا زیر زمین با عمرى طولانى زندگى می‌کنند و به دلیل عمر بسیارى که دارند آنها را عامر می‌گویند.[8]
4. در همین زمینه امام صادق(ع) فرمود: «مارهای خانگی(بی‌ضرر) را نکشید، نه از آن‌جهت که از پیامدهای آن بهراسید؛ زیرا یهودیان معاصر با پیامبر(ص) معتقد بودند که هرکه مار خانگی را بکشد، چنین و چنان خواهد شد! بلکه دلیلتان از خودداری از کشتن مار، تنها آن باشد که آسیبی به شما نمی‌رسانند».[9]
دو اصل کلی در مورد برخورد انسان با حیوانات وجود دارد:
1. هیچ حیوانی را نباید بدون دلیلی موجه کشت.
2. می‌توان موجودات خطرناک پیرامونی را از بین برد و حتی شخص در حالت احرام نیز هم مجاز به این کار است.[1]
اما این اصل دوم تنها زمانی کاربرد دارد که برای مقابله با خطر باشد و نه چیز دیگر.
در همین راستا عقایدی خرافی در مورد مار وجود داشت، مانند آن‌که اگر ماری در خانه کشته شود، دیگر مارها برای انتقام به آن خانه هجوم می‌آوردند؛ از این‌رو، برخی روایاتی که در زمینه کشتن مار آمده برای مقابله با چنین باورهای نادرستی است. همچنین اگر ماری در فضای طبیعی پیرامونی وجود داشته و خطری را متوجه انسان نکند، دلیلی برای کشتن او وجود ندارد. با ذکر این مقدمه و بدون بررسی سندی به بیان چند روایت در این زمینه می‌پردازیم:
پیامبر خدا(ص) در این زمینه فرمودند:
«هرکسی که مار را از ترس انتقامشان رها کند، از ما نیست».[2]
« مارها را بکُشید که هرکس از انتقام آنها بترسد، از ما نیست».[3]
«هر کسی که دست از کشتن مار بردارد، از ترس دوزخ البته کافر است»؛ یعنى سرپیچی از فرمان پیامبر کرده است؛ چون پیامبر(ص) فرمان به کشتن آنها داده است.[4]
البته روایتی از ابن مسعود وجود دارد که؛ «همه مارها را بکشید، جز مار سفید که شاخه‌ای از نقره است».[5]
2. شخصى از امام کاظم(ع) درباره این جمله پیامبر(ص) پرسید که فرمودند: «از من نیست هر کسی که از کشتن مار خودداری کند به جهت این‌که از زیان بعدى آن می‌ترسد!». امام هفتم(ع) فرمودند: «منظور پیامبر(ص) این است که نباید به دلیل این باور خرافی از کشتن مار خودداری کرد، اما خودداری از کشتن ماری که خطری را متوجه تو نمی‌کند ایرادی ندارد».[6]
3. «امام صادق(ع) از کشتن مارهاى خانگى نهی کرد».[7] این نوع از مارها، در ساختمان‌هاى قدیمى و کهنه نر و ماده با هم در سقف‌ها یا در پس دیوارهاى خاکى و یا زیر زمین با عمرى طولانى زندگى می‌کنند و به دلیل عمر بسیارى که دارند آنها را عامر می‌گویند.[8]
4. در همین زمینه امام صادق(ع) فرمود: «مارهای خانگی(بی‌ضرر) را نکشید، نه از آن‌جهت که از پیامدهای آن بهراسید؛ زیرا یهودیان معاصر با پیامبر(ص) معتقد بودند که هرکه مار خانگی را بکشد، چنین و چنان خواهد شد! بلکه دلیلتان از خودداری از کشتن مار، تنها آن باشد که آسیبی به شما نمی‌رسانند».[9]
[1]. ر. ک: حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج 12، ص 546، قم، مؤسسة آل البیت(ع)، 1409 ق.
[2]. ابن أبی‌جمهور، محمد بن زین الدین، عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، محقق، عراقی، مجتبی، ج 1، ص 180، قم، دار سید الشهداء للنشر، چاپ اول، 1405ق؛ ازدی، سلیمان بن الأشعث، سنن أبی‌داود، ج 4، ص 363، بیروت، المکتبة العصریة، بی‌تا.
[3]. أبو القاسم طبرانی، سلیمان بن أحمد، المعجم الکبیر، ج 2، ص 335، قاهره، مکتبة ابن تیمیة، چاپ دوم، بی‌تا؛ صالحی دمشقی، محمد بن یوسف، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج 9، ص 81، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1414ق؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 61، ص 269، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.
[4]. همان، ص 270.
[5]. بحار الأنوار، ج 61، ص 269؛ سنن أبی‌داود، ج 4، ص 366.
[6]. صدوق، محمد بن على، معانی الاخبار، محقق، غفاری، علی اکبر، ص 173، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1403ق.
[7]. صدوق، محمد بن على، من لا یحضره الفقیه، محقق، غفاری، علی اکبر، ج 3، ص 351، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.
[8]. ابن اثیر جزری، مبارک بن محمد، النهایة فی غریب الحدیث و الأثر، محقق، طناحى، محمود محمد، ج 3، ص 298، قم، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان، چاپ چهارم، 1367ش.
[9]. من لا یحضره الفقیه، ج 3، ص 351.