کد سایت
fa77204
کد بایگانی
94428
نمایه
حمله به خانه حضرت فاطمه(س) و اجازه ایراد خطبه در مسجد
طبقه بندی موضوعی
آنچه شیعه پاسخ گوی آن نیست
خلاصه پرسش
چگونه خانه حضرت فاطمه(س) به آتش کشیده شده، فرزندش سقط شد، اما با این وجود به ایشان اجازه سخنرانی بر علیه حکومت را در مسجد اصلی شهر دادند؟
پرسش
سلام؛ علمای شیعه بر این عقیده هستند که پس از رحلت پیامبر(ص) خلافت الهی حضرت علی(ع) توسط کودتای سقیفه بنی ساعده غصب شده است، و کسانی که حق علی(ع) را غصب کردند، پس از رحلت نبی اکرم(ص) خفقان شدیدی ایجاد نمودند و هیچ‌کس جرأت مخالفت با ایشان را نداشته و محیط به شکلی بود که حتی حرمت دختر پیامبر را نگه نداشتند؛ به خانه او هجوم برده و باعث سقط جنین او شده و حضرت علی را نیز به زور و با طنابی به گردنش برای بیعت گرفتن به بیرون کشیده‌‌اند و غاصبان خلافت در مدینه و محیط آن زمان، خفقان شدیدی ایجاد کردند. سؤال این است که، این چه خفقانی بوده که حتی زنان می‌‌توانستند علیه خلیفه در مسجد خطبه بخوانند؟(منظور خطبۀ فاطمه(س) است).
این چه خفقانی بود که زنان برای بیعت گرفتن به درب منزل انصار می‌رفتند؟ چون شیعه بر این عقیده است که فاطمه زهرا به همراه حضرت علی به درب منازل انصار می‌رفته تا برای خلافت علی بیعت بگیرد.
این چه خفقانی بود که پسر بچه‌‌ای 10 ساله (امام حسن) به ابوبکر می‌گفت: از منبر پایین بیا؟
این چه خفقانی بود که یک عرب به خلیفه(عمر بن خطاب) می‌گفت چنانچه بخواهی کج شوی با این شمشیر راستت می‌کنیم؟
و... .
لطفاً بفرمایید این تضادها را چگونه توجیه می‌کنید؟ اگر ابوبکر و عمر خفقانی ایجاد کرده بودند پس خطبه فاطمه زهرا و رفتن نزد انصار برای اخذ بیعت دیگر چیست؟
پاسخ اجمالی
اولاً: باید توجه داشت وحدت و اتحاد مسلمانان از اساسی و محوری‌ترین مسائلی است که مورد تأکید قرآن و پیشوایان دینی است. بنابراین طرح تمام مباحث علمی نباید به گونه‌ای باشد که وحدت مسلمانان خدشه‌‌دار گردد.[1] و مقصود علمای شیعه در طرح این مباحث در محافل علمی، ایجاد اختلاف در میان امت اسلامی نبوده، بلکه مقصود اثبات حقانیت شیعه بر اساس منابع معتبر است. به ویژه این‌که بسیاری از این مطالب مستند به منابع تاریخی و روائی اهل سنت است.[2]
ثانیاً: به نظر می‌رسد تناقضی در مطالبی که بیان نشده وجود ندارد؛ زیرا شدت و سخت‌گیری حکومت‌‌ها در شرایط بحرانی و امنیتی به حسب زمان‌‌ها و افراد یکسان نیست؛ یعنی معمولاً در ابتدای بحران شدت عمل بیشتری اعمال شده، ولی در ادامه از شدت آن کاسته می‌شود. در نتیجه این‌که در ابتدای خلافتِ خلیفه‌ی اول با افرادِ مخالف به شدت برخورد می‌شد و به خانه حضرت فاطمه(س) هجوم آوردند که موجب صدماتی بر آن‌حضرت شده و فرزندش سقط شد[3] و ... اما چند روز بعد و تقریباً بعد از فروکش کردن نسبی التهابات، حضرت فاطمه(س) در مسجد خطبه خواندند، یا مدتی بعد از این ماجراها امام حسن(ع) به خلیفه اعتراض کردند؛ لذا این موارد با هم منافات ندارد و تناقضی بین آنها وجود ندارد.
یا در نگاهی دیگر می‌توان گفت که حمله به خانه فاطمه(س) در جلوی چشم تمام مسلمانان نبوده و تنها توسط عده محدودی در منطقه‌ای کوچک رخ داده است، اما حضرت زهرا(س) در مسجد به شیوه‌ای سخن را در برابر چشمان هزاران مسلمان آغاز کردند که امکان جلوگیری از آن وجود نداشت و بر این اساس، انجام این سخنرانی پیش‌بینی نشده در مسجد پیامبر(ص) نشان از آزادی و تحمل نظرات مخالف توسط حکام وقت ارزیابی نمی‌شود.
به عبارتی، سخنرانی ایشان با کسب مجوز نبود تا این اجازه را دلیلی بر برخورد ملایم حاکمان با حضرتشان بدانیم.
ثانیاً: به نظر می‌رسد تناقضی در مطالبی که بیان نشده وجود ندارد؛ زیرا شدت و سخت‌گیری حکومت‌‌ها در شرایط بحرانی و امنیتی به حسب زمان‌‌ها و افراد یکسان نیست؛ یعنی معمولاً در ابتدای بحران شدت عمل بیشتری اعمال شده، ولی در ادامه از شدت آن کاسته می‌شود. در نتیجه این‌که در ابتدای خلافتِ خلیفه‌ی اول با افرادِ مخالف به شدت برخورد می‌شد و به خانه حضرت فاطمه(س) هجوم آوردند که موجب صدماتی بر آن‌حضرت شده و فرزندش سقط شد[3] و ... اما چند روز بعد و تقریباً بعد از فروکش کردن نسبی التهابات، حضرت فاطمه(س) در مسجد خطبه خواندند، یا مدتی بعد از این ماجراها امام حسن(ع) به خلیفه اعتراض کردند؛ لذا این موارد با هم منافات ندارد و تناقضی بین آنها وجود ندارد.
یا در نگاهی دیگر می‌توان گفت که حمله به خانه فاطمه(س) در جلوی چشم تمام مسلمانان نبوده و تنها توسط عده محدودی در منطقه‌ای کوچک رخ داده است، اما حضرت زهرا(س) در مسجد به شیوه‌ای سخن را در برابر چشمان هزاران مسلمان آغاز کردند که امکان جلوگیری از آن وجود نداشت و بر این اساس، انجام این سخنرانی پیش‌بینی نشده در مسجد پیامبر(ص) نشان از آزادی و تحمل نظرات مخالف توسط حکام وقت ارزیابی نمی‌شود.
به عبارتی، سخنرانی ایشان با کسب مجوز نبود تا این اجازه را دلیلی بر برخورد ملایم حاکمان با حضرتشان بدانیم.