کد سایت
fa82527
کد بایگانی
100381
نمایه
خواص برگ چغندر
طبقه بندی موضوعی
حدیث,بیشتر بدانیم
خلاصه پرسش
آیا در روایات به خواص چغندر اشاره شده است؟ آیا خداوند، جذام را با خوردن برگ چغندر و کندن رگ‌ها توسط یهود از آنها دور کرد؟
پرسش
آیا در روایتی اشاره شده است که ریشه چغندر خاصیتی ندارد، و تمام خواصش در برگ آن وجود دارد؟ آیا خداوند، جذام را با خوردن برگ چغندر و کندن رگ‌ها توسط یهود از آنها دور کرد؟
پاسخ اجمالی
الف. چغندر به عربی، یکی از معانی «السِّلْق»[1] -به کسر سین و سکون لام- است. در طب سنتی، استفاده از برگ آن برای بهبود بیماری سفارش شده است، اما خوردن خود چغندر به جهت طبع سودایی توصیه نشده است، و شاید روایاتی که در آنها به صورت مطلق از چغندر تعریف شده، با روایتی که تنها توصیه به خوردن برگ آن شده مقیّد شود.
امام رضا(ع) می‌فرماید: «أَطْعِمُوا مَرْضَاکُمُ السِّلْقَ یَعْنِی وَرَقَهُ فَإِنَّ فِیهِ شِفَاءً وَ لَا دَاءَ مَعَهُ وَ لَا غَائِلَةَ لَهُ وَ یُهْدِئُ نَوْمَ الْمَرِیضِ وَ اجْتَنِبُوا أَصْلَهُ فَإِنَّهُ یُهَیِّجُ السَّوْدَاءَ»؛[2] به بیماران خود چغندر که منظور برگ آن است بخورانید؛ زیرا در آن شفا است و ضرری ندارد و خواب بیمار را آرامش می‌دهد. و از خود چغندر دوری نمایید؛ زیرا سوداء را بیفزاید.
این روایت از نظر سند صحیح بوده و مشکلی ندارد.[3]
امام صادق(ع) نیز فرمود: «أَکْلُ السِّلْقِ یُؤَمِّنُ مِنَ الْجُذَامِ»؛[4] خوردن چغندر موجب ایمنى از جُذام است.
ب. در روایتی از امام صادق(ع) چنین نقل شده است که؛ «انَّ اللهَ تَعَالَى رَفَعَ عَنِ الْیَهُودِ الْجُذَامَ بِأَکْلِهِمُ السِّلْقَ وَ قَلْعِهِمُ الْعُرُوقَ»؛[5] خداوند، جذام را با خوردن چغندر و رگ زدن از یهود برداشت.
این روایت از جهت سندی به دو دلیل ضعیف است: 1. مرفوع است؛ روایت مرفوع یعنی یک یا بیشتر از یک راوی آن، از سند افتاده باشد، با تصریح به لفظ رفع.[6]
2. حسن بن علی بن أبی عثمان که در سند این روایت آمده، ضعیف و محکوم به غلوّ است.[7]
اما با وجود ضعف این روایت از جهت سندی، روایات صحیح و معتبری نیز درباره فواید چغندر وجود دارند.[8]
امام رضا(ع) می‌فرماید: «أَطْعِمُوا مَرْضَاکُمُ السِّلْقَ یَعْنِی وَرَقَهُ فَإِنَّ فِیهِ شِفَاءً وَ لَا دَاءَ مَعَهُ وَ لَا غَائِلَةَ لَهُ وَ یُهْدِئُ نَوْمَ الْمَرِیضِ وَ اجْتَنِبُوا أَصْلَهُ فَإِنَّهُ یُهَیِّجُ السَّوْدَاءَ»؛[2] به بیماران خود چغندر که منظور برگ آن است بخورانید؛ زیرا در آن شفا است و ضرری ندارد و خواب بیمار را آرامش می‌دهد. و از خود چغندر دوری نمایید؛ زیرا سوداء را بیفزاید.
این روایت از نظر سند صحیح بوده و مشکلی ندارد.[3]
امام صادق(ع) نیز فرمود: «أَکْلُ السِّلْقِ یُؤَمِّنُ مِنَ الْجُذَامِ»؛[4] خوردن چغندر موجب ایمنى از جُذام است.
ب. در روایتی از امام صادق(ع) چنین نقل شده است که؛ «انَّ اللهَ تَعَالَى رَفَعَ عَنِ الْیَهُودِ الْجُذَامَ بِأَکْلِهِمُ السِّلْقَ وَ قَلْعِهِمُ الْعُرُوقَ»؛[5] خداوند، جذام را با خوردن چغندر و رگ زدن از یهود برداشت.
این روایت از جهت سندی به دو دلیل ضعیف است: 1. مرفوع است؛ روایت مرفوع یعنی یک یا بیشتر از یک راوی آن، از سند افتاده باشد، با تصریح به لفظ رفع.[6]
2. حسن بن علی بن أبی عثمان که در سند این روایت آمده، ضعیف و محکوم به غلوّ است.[7]
اما با وجود ضعف این روایت از جهت سندی، روایات صحیح و معتبری نیز درباره فواید چغندر وجود دارند.[8]
[1]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج 10، ص 162، بیروت، دار صادر، چاپ سوم، 1414ق.
[2]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 6، ص 369، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.
[3]. مجلسی، محمد باقر، مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول، محقق، مصحح، رسولی، سید هاشم، ج 22، ص 213، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1404ق.
[4]. طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، ص 181، قم، شریف رضی، چاپ چهارم، 1412ق.
[5]. برقی، ابو جعفر احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، محقق، محدث، جلال الدین، ج 2، ص 519، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق؛ الکافی، ج 6، ص 369.
[6]. سند روایت این‌گونه است: «عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ أَبِی عُثْمَانَ رَفَعَهُ إِلَى أَبِی عَبْدِ اللهِ(ع)...».
[7]. «ضعیف جدا، رمی بالغلو»؛ طوسى، محمد بن حسن، رجال الطوسی(الأبواب)، ص 375، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، چاپ سوم، 1373ش؛ کشی، محمد بن عمر، إختیار معرفة الرجال، ص 571، مؤسسه نشر دانشگاه مشهد، چاپ اول، 1409ق؛ نجاشی، احمد بن على، فهرست أسماء مصنفی الشیعة، ص 61، قم، مؤسسة النشر الاسلامی، چاپ ششم، 1365ش.
[8]. ر. ک: الکافی، ج 6، ص 369.