کد سایت
fa84463
کد بایگانی
102095
نمایه
نورانی بودن چهره پیامبر(ص) و امام علی(ع)
طبقه بندی موضوعی
مناقب و ویژگی ها,خصوصیات و مناقب
خلاصه پرسش
آیا امام علی(ع) هنگام ازدواج، مقداری از عمامه‌اش را بالا گرفت، تا نور پیشانی خود را به فاطمه(س) نشان دهد؟!
پرسش
آیا علی، مقداری عمامه‌اش را هم بالا گرفت، تا نور پیشانی خود را به فاطمه نشان دهد. می‌دانیم که حضرت محمد(ص) نیز دست نورانی نداشت، شیعه با این روایات می‌خواهد مقام علی را تا کجا بالا ببرد؟ آیا بودن این روایات در کتب شیعه، برای بی‌اعتبار کردن و زیر سؤال بردن است.
پاسخ اجمالی
بنابر تحقیق و جست‌وجو در منابع حدیثی و تاریخی معتبر؛ در روایات مربوط به عروسی امام علی(ع) و حضرت فاطمه(س) چنین گزارشی را نیافتیم، اما تعابیری در مورد پیامبر اسلام(ص)، امام علی(ع) و دیگر معصومان(ع) وجود دارد که به نورانی بودن صورتشان اشاره می‌کند. البته به احتمال زیاد، این تعابیر، تعابیری کنایی بوده و نشان از زیبایی بیش از حد و نیز نورانیت معنوی می‌کند، نه آن‌که صورت آن بزرگواران در این دنیای مادی، نوری مادی ایجاد کند که با استفاده از آن - مانند مشعل - بتوان اطراف را مشاهده کرد:
1. امام حسن مجتبی(ع) می‌فرماید: »از دایی خود، هند ابن ابی‌هاله (فرزند خدیجه و ربیب پیامبر)[1] درباره آراستگی‌های ظاهری پیامبر(ص) سؤال کردم، او گفت: «...چهره‌اش مانند ماه در شب تمام خود، می‌درخشید ... و پیکری نورانی داشت».[2]
2. پیامبر خدا(ص) «أبلج الوجه» بود؛ یعنى چهره‌اش روشن و نورانى بود.[3]
3. «چهره على(ع)، از زیبایى، گویى ماه شبِ چهارده بود».[4]
1. امام حسن مجتبی(ع) می‌فرماید: »از دایی خود، هند ابن ابی‌هاله (فرزند خدیجه و ربیب پیامبر)[1] درباره آراستگی‌های ظاهری پیامبر(ص) سؤال کردم، او گفت: «...چهره‌اش مانند ماه در شب تمام خود، می‌درخشید ... و پیکری نورانی داشت».[2]
2. پیامبر خدا(ص) «أبلج الوجه» بود؛ یعنى چهره‌اش روشن و نورانى بود.[3]
3. «چهره على(ع)، از زیبایى، گویى ماه شبِ چهارده بود».[4]
[1]. هند ابن ابی هاله تمیمی، فرزند حضرت خدیجه(س) از شوهر قبلی ایشان - ابو هاله اسدی - بود که نزد رسول خدا(ص) پرورش یافت. گروهی او را از اصحاب رسول خدا(ص) می‌دانند. هند در جنگ‌های بدر و احد حضور داشت و در جنگ جمل در رکاب امیرالمؤمنین علی(ع) به شهادت رسید. ر. ک: ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابة فی تمییز الصحابة، ج 6، ص 436، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1415ق؛ طبرسى، فضل بن حسن، إعلام الورى بأعلام الهدى، ص 139، تهران، اسلامیه، چاپ سوم، 1390ق.
[2]. ابن بابویه، محمد بن على، عیون أخبار الرضا(ع)، ج 1، ص 316، تهران، نشر جهان، چاپ اول، 1378ق.
[3]. ابن طیفور، احمد بن أبی طاهر، بلاغات النساء، ص 66، قم، الشریف الرضی، چاپ اول، بی‌تا؛ ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الإسلام، ج 1، ص 438، بیروت، دار الکتاب العربى، چاپ دوم، 1413ق.
[4]. نصر بن مزاحم، وقعة صفین، ص 233، قم، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، چاپ دوم، 1404ق؛ ابن عبدالبر، یوسف بن عبدالله، الاستیعاب، ج 3، ص 1123، بیروت، دار الجیل، 1412ق.