یکی از صفات سلبیه خداوند این است که ضدّ ندارد. حکیمان معتقدند واجب الوجود بالذات بودن خداوند، مقتضی این است که خداوند ضد نداشته ‌باشد.[1]
ضدّ به دو معنا استعمال می‌شود:
1. گاهى ضدّ به همان معناى مشهور منطقى به کار می‌رود که: «الضدان امران وجودیان لا یجتمعان فى موضوع واحد».[2]  به بیان دیگر، ضدان عبارت‌اند از: دو امرى که چون به یک موضوع یا محل عارض شده و حلول کنند، یکى دیگرى را نابود می‌سازد و هرگز مجتمع در وجود نخواهند بود؛ مانند سیاهى و سفیدى در جسم واحد که محال است در آن واحد، یک جسم هم سیاه و هم سفید باشد. حال ضدّ به این معنا براى واجب الوجود متصور نیست؛ زیرا خداوند در محل و موضوعى حلول نمی‌کند.
2. و گاهى ضد بر دو چیزی اطلاق می‌شود که با یکدیگر هم قوه، هم توان و هماورد هستند، و هر کدام دیگرى را از تأثیر گذاردن منع می‌کند؛ مثلاً در یک سالن بزرگ اگر دو عامل باشد، یکى حرارت‏‌زا و گرما آفرین، و دیگرى برودت‏‌زا و سرما آفرین و نیروى تعبیه شده در هر دو مساوى باشد می‌گوئیم: این دو ضدّ هم‌اند، یعنى هر یک مانع است از این‌که دیگرى تأثیر گذارده و حرارت ایجاد کند و یا برودت بیافریند. حال خداوند به این معنا هم ضد ندارد؛ یعنى موجودى در هستى نیست که هماورد ذات حق باشد و او را از تأثیر و ایجادگرى بازدارد؛ چون در مباحث توحیدی اثبات شده است که اولاً: برای خداوند شریکی نیست. و ثانیاً: ثابت شد که خداوند مثل ندارد. بنابراین خداوند ضد به این معنا نیز ندارد.
نکته: فرق ما بین دو معناى مذکور ضد: ضدان به معناى اوّل تمانع وجودى دارند؛ یعنى هر کدام مانع مى‏شود از وجود دیگرى، ولى ضدان به معناى دوم تمانع در تأثیر دارند نه در اصل وجود.[3]
امام علی(ع) ضد نداشتن خداوند را از راه ایجاد ضدیت میان اشیاء اثبات کرده، و می‌فرماید: «خدائى که خود میان اشیاء تضاد ایجاد نموده‌ است، ضدى ندارد».[4]
یعنی خداوند خالق ضدیت است و ضدیت را در مخلوقات و موجوداتی که در عرض هم هستند و در یک ماهیت نوعی یا جنسی مشترک هستند قرار داده است؛ بنابراین تصور ندارد خالق ضدیت خود را دارای ضد باشد؛ زیرا که مخلوق و مقهور او است و چیزی که مخلوق، مقهور و  محکوم است چگونه می‌تواند بر حاکم و قاهر خود، حاکم و قاهر گردد. 

---