آشامیدن شراب حرام و در بعضى از اخبار بزرگ ترین گناه شمرده شده است و اگر کسى آن را حلال بداند در صورتى که ملتفت باشد که لازمه حلال دانستن آن، تکذیب خدا و پیغمبر (ص) مىباشد، کافر است. از حضرت امام جعفر صادق (ع) روایت شده است که فرمودند: "شراب ریشه بدی ها و منشأ گناهان است و کسى که شراب مىخورد، عقل خود را از دست مىدهد و در آن موقع خدا را نمىشناسد و از هیچ گناهى باک ندارد و احترام هیچ کس را نگه نمىدارد و حقّ خویشان نزدیک را رعایت نمىکند و از زشتی هاى آشکار رو نمىگرداند و روح ایمان و خدا شناسى از بدن او بیرون مىرود و روح ناقص خبیثى که از رحمت خدا دور است در او مىماند و خدا و فرشتگان و پیغمبران و مؤمنان، او را لعنت مىکنند و تا چهل روز نماز او قبول نمىشود و روز قیامت روى او سیاه است و زبان از دهانش بیرون مىآید و آب دهان او به سینهاش مىریزد و فریاد تشنگى او بلند است".[1]
"البته گفتنى است عدم قبول نماز به معناى عدم صحت نماز نیست و منظور از عدم قبول، محرومیت از درجات بهشت است. چنین شخصی بعد از حالت مستى باید نمازش را بجا آورد"[2] و اگر بعد از دو ساعت حالت مستی نداشته باشد و بعد از طهارت بدن و لباسش از نجاست شراب، می تواند نماز بخواند.[3]
با جستجویی که انجام گرفت به متنی برخورد نکردیم که بر گفتار در سؤال دلالت کند. بله ممکن است مراد از نجاست در این عبارت، نجاست ظاهری نباشد و به نجاست باطنی اشاره داشته باشد که همین هم موجب خواهد شد انسان از رحمت و برکات الهی دور بماند و نمازش تا چهل روز مورد قبول قرار نگیرد.
[1] توضیح المسائل (المحشى للإمام الخمینی)، ج2، ص603.
[2] با استفاده از نرم افزار پرسمان.
[3] با استفاده از سؤال 7690 (سایت: 7722).