หลังจากฆุซลฺมัยยิตแล้ว,วาญิบต้องฮุนูตให้แก่มัยยิต,หมายถึงให้เอาพิมเสนใส่ไปที่หน้าผาก, ฝ่ามือทั้งสองข้าง, หัวเข่าทั้งสองข้าง, และที่ปลายหัวแม่เท้าทั้งสองข้าง[1] แต่หลังจากฝังเรียบร้อยแล้ว เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ใส่พิมพ์เสนให้มัยยิต กรณีที่ศพที่อยู่ในหลุมยังมิได้เน่าเปื่อย หรือยังมิได้ส่งกลิ่นเหม็น, วาญิบต้องขุดศพและใส่พิมเสนในหลุมนั้นเลย โดยไม่จำเป็นต้องนำมัยยิตออกมาจากหลุม, แต่ถ้าเป็นสาเหตุนำไปสู่การไม่ให้เกียรติมัยยิต (เช่น มีกลิ่นเหม็นโชยออกมา หรือร่างเน่าเปื่อยแล้วบางส่วน และ ...) ไม่วาญิบต้องใส่พิมเสนอีกต่อไป[2]
คำถามข้อนี้, ไม่มีคำตอบเป็นรายละเอียด
[1] อิมามโคมัยนี, เตาฎีฮุลมะซาอิล (มะฮัดชี), ค้นคว้าและแก้ไขโดย, บนีฮาชิมมี โคมัยนี้, ซัยยิดมุฮัมมัดฮุเซน, เล่ม 1, หน้า 330, ดัฟตักเอนเตะชารอต อิสลามี, กุม, พิมพ์ครั้งที่ 8, ปี ฮ.ศ. 1424
[2] ฆุลภัยฆอนียฺ, ซัยยิดมุฮัมมัด ริฎอ มูซาวี, มัจญฺมะอุล มะซาอิล, เล่ม 1, หน้า 99, ดารุลกุรอานกะรีม, กุม, ปี ฮ.ศ. 1409, ตับรีซี, ญะวาด, อิสติฟตาอาต ญะดีด, เล่ม 2,หน้า 46,บียอ, บีทอ, กุม, ลันกะรอนียฺ, มุฮัมมัด ฟาฎิล มุวะฮิดียฺ, ญามิอุล มะซาอิล, เล่ม 2, หน้า 122, เอนเตะชารอต อะมีร กะลัม, พิมพ์ครั้งที่ 11, บีทอ,กุม