کد سایت
fa36454
کد بایگانی
43749
نمایه
طراوت و شادابی نیکان در بهشت
طبقه بندی موضوعی
تفسیر
خلاصه پرسش
معنای کلمه «نضرة» در آیه 11 سوره انسان چیست؟
پرسش
معنای کلمه «نضرة» در آیه 11 سوره انسان چیست؟
پاسخ اجمالی
در قرآن کریم میخوانیم: «فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِکَ الْیَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً»؛[1] (به خاطر این عقیده و عمل) خدا ایشان را از شر آن روز نگه داشت و آنان را طراوت و شادمانى بخشید.
در این آیه شریفه، به نتیجه اجمالى اعمال نیک و نیّتهای پاکى که «ابرار»[2] و نیکان دارند اشاره شده است.
«نضرة» از «نضر»؛ به معناى طراوت و زیبایی و شادابى خاصى است[3] که بر اثر فراوانی نعمت و رفاه به انسان دست میدهد. آرى رنگ رخسار آنها در آن روز از آرامش و نشاط درونى آنان خبر مىدهد.[4] بنابر این، اگر در دنیا به خاطر احساس مسئولیت از آن روز بیمناک بودند، خداوند در عوض آنها را در آن روز غرق شادمانى و سرور میکند.
تعبیر به «لقّاهم» از تعبیرهاى بسیار جالبى است که نشان میدهد خداوند بزرگ از این میهمانان گرانقدر با لطف خاصش استقبال میکند، و در سایه رحمتش به آنها طراوت و شادمانى و زیبایی عطا میکند.
امام باقر(ع) به نقل از پیامبر اکرم(ص) فرمود: «در روز قیامت مردى را میآورند و به او میگویند: حجت خود را بیان کن، پس او میگوید: پروردگارا! مرا آفریدى و راهنماییم کردى و نعمت خویش را بر من گستردى، و من نیز پیوسته از بخشش آن نعمت مایه گستردگى زندگى آفریدگانت میشدم و بر ایشان آسان میگرفتم تا در چنین روزى رحمت و آسانگیرى خویش را به من ارزانى دارى، و آنگاه پروردگار تعالى میفرماید: بندهام راست گفت، او را به بهشت در آورید».[5]
در این آیه شریفه، به نتیجه اجمالى اعمال نیک و نیّتهای پاکى که «ابرار»[2] و نیکان دارند اشاره شده است.
«نضرة» از «نضر»؛ به معناى طراوت و زیبایی و شادابى خاصى است[3] که بر اثر فراوانی نعمت و رفاه به انسان دست میدهد. آرى رنگ رخسار آنها در آن روز از آرامش و نشاط درونى آنان خبر مىدهد.[4] بنابر این، اگر در دنیا به خاطر احساس مسئولیت از آن روز بیمناک بودند، خداوند در عوض آنها را در آن روز غرق شادمانى و سرور میکند.
تعبیر به «لقّاهم» از تعبیرهاى بسیار جالبى است که نشان میدهد خداوند بزرگ از این میهمانان گرانقدر با لطف خاصش استقبال میکند، و در سایه رحمتش به آنها طراوت و شادمانى و زیبایی عطا میکند.
امام باقر(ع) به نقل از پیامبر اکرم(ص) فرمود: «در روز قیامت مردى را میآورند و به او میگویند: حجت خود را بیان کن، پس او میگوید: پروردگارا! مرا آفریدى و راهنماییم کردى و نعمت خویش را بر من گستردى، و من نیز پیوسته از بخشش آن نعمت مایه گستردگى زندگى آفریدگانت میشدم و بر ایشان آسان میگرفتم تا در چنین روزى رحمت و آسانگیرى خویش را به من ارزانى دارى، و آنگاه پروردگار تعالى میفرماید: بندهام راست گفت، او را به بهشت در آورید».[5]
[1]. انسان، 11.
[2]. اشاره به: انسان، 5: «إِنَّ الْأَبْرارَ یَشْرَبُونَ مِنْ کَأْسٍ کانَ مِزاجُها کافُوراً»؛ به یقین ابرار (و نیکان) از جامى مینوشند که با عطر خوشى آمیخته است.
[3]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق و مصحح: میر دامادی، جمال الدین، ج 5، ص 212، دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع، دار صادر، بیروت، چاپ سوم، 1414ق؛ قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، ج 7، ص 77، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ ششم، 1371ش.
[4]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 25، ص 357، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش.
[5]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 4، ص 40، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.