کد سایت
fa81411
کد بایگانی
98498
نمایه
نهی از حمام رفتن با گرسنگی و سیری
خلاصه پرسش
بر اساس روایات، هنگام رفتن به حمام، آیا باید با شکم پُر بود یا با شکم خالی و گرسنه؟!
پرسش
در بعضی از روایات آمده است که دوش گرفتن با شکم پر مهلک است، و در بعضی چاق کننده. جمع بین این روایات چگونه است؟
پاسخ اجمالی
در منابع حدیثی روایاتی وجود دارد که هم استحمام با شکم خالی و هم با شکم پر را مضر اعلام کرده است:
1. امام صادق(ع): «حمام نروید مگر اینکه در شکم شما غذایى باشد؛ زیرا آن گرمای معده را از بین میبرد و تن را نیرومندتر میکند و با شکم پر هم به حمام نروید».[1]
3. امام صادق(ع): «سه چیز تن انسان را ویران میسازد و چه بسا کشنده است: خوردن گوشتی که در آفتاب خشک شده و شب مانده، استحمام با شکم پر...».[2]
4. امام کاظم(ع): «گرسنه و با شکم خالى به حمام نروید و قبل از داخل شدن در حمام غذایى بخورید».[3]
اما روایتی که حمام رفتن با سیری را توصیه کرده و آنرا باعث چاقی بداند، دیده نشده است.[4]
بنابر این، آنچه از احادیث در این زمینه فهمیده میشود، این است که در حالت گرسنگی کامل و سیری کامل، استحمام برای بدن مضر است. و بهترین زمان برای استحمام آن است که انسان نه گرسنه باشد و نه بعد از سیری کامل و با شکم پر به حمام برود، بلکه بهتر آن است که اندک غذایی بخورد که گرسنگی او را تا حدودی برطرف کرده و سپس به حمام برود.
1. امام صادق(ع): «حمام نروید مگر اینکه در شکم شما غذایى باشد؛ زیرا آن گرمای معده را از بین میبرد و تن را نیرومندتر میکند و با شکم پر هم به حمام نروید».[1]
3. امام صادق(ع): «سه چیز تن انسان را ویران میسازد و چه بسا کشنده است: خوردن گوشتی که در آفتاب خشک شده و شب مانده، استحمام با شکم پر...».[2]
4. امام کاظم(ع): «گرسنه و با شکم خالى به حمام نروید و قبل از داخل شدن در حمام غذایى بخورید».[3]
اما روایتی که حمام رفتن با سیری را توصیه کرده و آنرا باعث چاقی بداند، دیده نشده است.[4]
بنابر این، آنچه از احادیث در این زمینه فهمیده میشود، این است که در حالت گرسنگی کامل و سیری کامل، استحمام برای بدن مضر است. و بهترین زمان برای استحمام آن است که انسان نه گرسنه باشد و نه بعد از سیری کامل و با شکم پر به حمام برود، بلکه بهتر آن است که اندک غذایی بخورد که گرسنگی او را تا حدودی برطرف کرده و سپس به حمام برود.
[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 6، ص 497، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.
[2]. برقی، ابو جعفر احمد بن محمد بن خالد، محاسن، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین، ج 2، ص 463، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق.
[3]. طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، ص 53، قم، شریف رضی، چاپ چهارم، 1412ق.