خدای متعال در قرآن کریم در ارتباط با یکی از احکام مساجد می‌فرماید: «ما کانَ لِلْمُشْرِکینَ أَنْ یَعْمُرُوا مَساجِدَ اللَّهِ شاهِدینَ عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ بِالْکُفْرِ أُولئِکَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ وَ فِی النَّارِ هُمْ خالِدُونَ»؛[1] مشرکان حق ندارند مساجد خدا را آباد کنند، در حالى‌که به کفر خویش گواهى می‌دهند! آنها اعمالشان نابود (و بی‌ارزش) شده و در آتش (دوزخ)، جاودانه خواهند ماند!
برای روشن شدن این حکمی که در آیه آمده است، باید گفت:
1. مشرکان خداوند را به عنوان خالق انسان و جهان قبول داشتند، منتها در مسئله ربوبیت دچار شرک شده بودند، و اگر بت‌ها را پرستش می‌کردند نه به عنوان خالق هستی، بلکه می‌گفتند ما آنها را نمی‌‏پرستیم جز براى آن‌که هر چه بیشتر ما را به خدا نزدیک کنند: «ما نَعْبُدُهُمْ إِلاَّ لِیُقَرِّبُونا إِلَى اللَّهِ زُلْفى».[2] آنان برای این کار با دست خود بت می‌تراشیدند و آنها را در مکان‌های مقدس می‌گذاشتند؛ از همین رو بود که خانه کعبه محل نگهداری بت‌های آنان بود.
2. مفسّران در باره سبب نزول این آیه می‌گویند: این آیه در باره گروهی از رؤساى قریش که در روز جنگ بدر به دست مسلمانان اسیر شده‌اند - از جمله عباس عموى پیامبر(ص) - نازل شده است. این گروه از سوی عدّه‌‏اى از أصحاب، به علت مشرک بودن سرزنش می‌شدند. مخصوصاً على(ع) عباس عموى خود را سرزنش می‌کرد که چرا در مقابل رسول خدا(ص) به جنگ برخاسته و مشرکان را یاری نموده است!
عباس گفت: چرا شما معایب ما را ذکر می‌کنید و محاسن ما را نادیده می‌گیرید!؟
على(ع) به او فرمود: شما را محاسنى نیست. گفت: ما مسجد الحرام را تعمیر می‌کنیم، پرده‌دار کعبه هستیم، و حجاج را آب می‌دهیم.
این‌جا بود که خداوند این آیه را در ردّ ادعای عباس نازل فرمود.[3]
بنابر این، از آن‌جا که مشرکان مکه همواره به خود می‌‏بالیدند که ما متولیان مسجد الحرام هستیم، آن‌را تعمیر می‌کنیم و به حاجیان آب می‌‏دهیم. در این آیه خداوند می‌فرماید که آنان حق ندارند و شایسته آن نیستند که مسجد خدا را آباد کنند، در حالی‌که بر کفر خود گواهند؛ یعنى آنها که خدا و رسول او را قبول ندارند، و در برابر فرستاده خدا به مقابله بر می‌خیزند، چگونه به خود اجازه می‌دهند که مسجد و خانه خدا را آباد کنند؟! چرا که حضور در مسجد و آبادی آن به عنوان یک عبادت باید با خلوص نیت همراه باشد؛ و مشرکان کارشان از روى اخلاص براى خدا نبود، و هیچ‌گونه ارزش معنوى نداشت.
3. تعمیر و آباد ساختن مساجد دو معنا دارد: یکی به معناى آبادى ساختمان و تأسیسات آن، و دیگری به معناى حضور و رفت و آمد در آن است؟[4]  از آن‌جا که مشرکان به خانه خدا رفت و آمد می‌کردند، و بت‌های خود را در آن‌جا نگهداری نموده؛ به طور طبیعی بخش‌های فرسوده آن‌را نیز تعمیر می‌کردند که با نزول این آیه خداوند دستور داد، مشرکان و بت‌پرستان نه حق شرکت در مساجد را دارند، و نه تعمیر و بناى ساختمان آن‌را، و همه این کارها باید به دست مسلمانان انجام شود.

---