از دیدگاه اسلام مالک همه چیز از جمله انسان، خداوند است. او است که حق تصرف در جهان و انسان را دارد. آن جا که او رخصت دهد، مجاز و جایى که او اذن ندهد، غیرمجاز است. از جمله موارد، کشتن انسان است. در این موضوع هیچ تفاوتى بین انتحار و دیگر کشى نیست، چرا که این کار سلب حق حیات از خود و یا دیگرى است. خداى سبحان انسان را از این امر برحذر داشته، مى‏فرماید: «و آن کس که انسانى را بدون این که قاتل باشد و یا در زمین فساد کند بکشد گویا همه مردم را کشته است».[1]

مرگ و حیات یک نفر، اگر چه مساوى با مرگ و حیات اجتماع نیست، اما شباهتى به آن دارد، ازاین‏رو در جایى که اذن خداوند نیست، انجام دادن آن حرام و گناه کبیره است. این نفس فرقی ندارد که دیگری باشد یا انسان دست به خود کشی زند.

امام باقر (ع) نیز فرموده‏اند: «مؤمن به هر بلایى مبتلا مى‏شود و با هر نوع مرگی مى‏میرد، ولى خودکشى نمى‏کند».[2]

امام صادق (ع) در باره عاقبت خود کشی می فرمایند: «هر کس خود کشی کند، برای همیشه در آتش جهنم می ماند.»[3]،[4]

بی گمان گناه خودکشی بسیار بزرگ است، امّا هیچ وقت نباید از رحمت الاهی مأیوس و ناامید شویم؛ زیرا یأس از اوصاف کافران است[5] و خداوند تنها شرک را بدون توبه نمی بخشد، از این رو به اندازه وسعتان هر چه که از خیرات محسوب می شود؛ مثل اطعام، صدقه، و ... برای آن مرحوم انجام دهید تا ان شاء الله روح وی آرام و در بهشت قرار گیرد.[6]

در پاسخ به سؤال دوم شما نیز باید بگوئیم که گرچه همه انسان ها حتی انسان های مؤمن و متقی، بی نیاز از عفو و بخشش و مغفرت الاهی نیستند، اما اصولاً طلب آمرزش و مغفرت برای افراد آلوده و گناهکار است و اینان هستند که به عفو و بخشش و مغفرت الاهی بیشتر از همه نیاز دارند. بنابراین فرزندان و نزدیکان چنین افرادی باید همواره برای این نیاز مندان واقعی دعا و طلب آمرزش کنند.

در این رابطه به نمایه «آمرزش گناه کبیره»، شماره 843 (سایت: 914) مراجعه نمایید.