در کتب معتبر فقهی آمده است که یکی از مستحبات تشهد این است که در تشهد دوم بگوید :«بسم اللَّه و باللَّه و الحمد للَّه و خیر الأسماء للَّه أشهد أن لا إله إلّا اللَّه وحده لا شریک له، و أشهد أنّ محمَّداً عبده و رسوله، أرسله بالحقّ بشیراً و نذیراً بین یدی الساعة، أشهد أنّک نعم الربّ، و أنّ محمّداً نعم الرسول، التحیّات للَّه، و الصلوات الطاهرات الطیّبات الزاکیات الغادیات الرائحات السابغات الناعمات ما طاب و زکى و طهر و خلص و صفى فللّه أشهد أن لا إله إلّا اللَّه وحده لا شریک له، و أشهد أنّ محمَّداً عبده و رسوله أرسله بالحقّ بشیرا". بر این اساس خواندن همان مقداری که در متن عروه آمده است (نه بیشتر) - آن هم به عنوان مستحب، نه به عنوان این که جزو تشهد و واجب است - اشکالی ندارد.
در کتب معتبر فقهی آمده است که یکی از مستحبات تشهد این است که نماز گزار در تشهد اول و دوم کلماتی را که از قول امام صادق (ع) در موثقه ابی بصیر آمده است بخواند. آن کلمات عبارت اند از این که در تشهد اول (در رکعت دوم) بگوید: «بسم اللَّه و باللَّه، و الحمد للَّه و خیر الأسماء للَّه، أشهد أن لا إله إلّا اللَّه وحده لا شریک له، و أشهد أنّ محمَّداً عبده و رسوله، أرسله بالحقّ بشیراً و نذیراً بین یدی الساعة، أشهد أنّک نعم الربّ، و أنّ محمَّداً نعم الرسول، اللّهمَّ صلّ على محمَّد و آل محمَّد، و تقبّل شفاعته فی أُمّته و ارفع درجته»، ثمّ تحمد اللَّه مرّتین أو ثلاثاً ثمَّ تقوم". و در تشهد دوم (در رکعت سوم یا چهارم) بگوید: «بسم اللَّه و باللَّه و الحمد للَّه و خیر الأسماء للَّه أشهد أن لا إله إلّا اللَّه وحده لا شریک له، و أشهد أنّ محمَّداً عبده و رسوله، أرسله بالحقّ بشیراً و نذیراً بین یدی الساعة، أشهد أنّک نعم الربّ، و أنّ محمّداً نعم الرسول، التحیّات للَّه، و الصلوات الطاهرات الطیّبات الزاکیات الغادیات الرائحات السابغات الناعمات ما طاب و زکى و طهر و خلص و صفى فللّه أشهد أن لا إله إلّا اللَّه وحده لا شریک له، و أشهد أنّ محمَّداً عبده و رسوله أرسله بالحقّ بشیرا".[1]
مرحوم آیت الله العظمی گلپایگانی در پاسخ سؤالی در این زمینه فرموده اند: "تشهّد ابى بصیر در عروة الوثقى مذکور است به همان نحو بخوانند و چون مسئله از مسائل فرعیّه است مقلّدین، زائد بر آنچه در رسائل عملیّه مذکور است، نخوانند.[2] لازم به تذکر است که عبارت "و ان علیاً نعم الوصی و نعم الامام" در روایات و در عروه وجود ندارد.
بر این اساس خواندن همان مقداری که در متن عروه آمده است - آن هم به عنوان مستحب و نه به عنوان این که جزو تشهد و واجب است - اشکالی ندارد و مبطل نماز نیست، ولی اگر به این نیت که جزو واجب نماز است خوانده شود، مبطل خواهد بود.
[1]. الیزدی، السید محمد کاظم بن عبد العظیم الطباطبائی العروة الوثقى (المحشى)، ج2، ص 591، الناشر: مؤسسة النشر الإسلامی التابعة لجماعة المدرسین، تاریخ الطبع: 1419 ه ق، الطبعة: الأولى، مکان الطبع: قم المقدسة، المحقق، المصحح: أحمد المحسنی السبزواری، ملاحظات: مع حواشی جمع من الفقهاء العظام، عدد المجلدات: 5.
[2]. مجمع المسائل (للگلپایگانی)، ج1، ص 177، الناشر، دار القرآن الکریم، تاریخ الطبع، 1409 ه ق، الطبعة: الثانیة، عدد المجلدات: 3، مکان الطبع: قم المقدسة.