1. در منابع دینی ما آیات و روایاتی وجود دارد که بلند کردن صدا نزد پیامبر (ص) و ائمه (ع) را جایز نمی داند؛ مانند: اى کسانى که ایمان آورده‏اید! صداى خود را فراتر از صداى پیامبر نکنید، و در برابر او بلند سخن مگویید (و داد و فریاد نزنید)، آن گونه که بعضى از شما در برابر بعضى بلند صدا مى‏کنند، مبادا اعمال شما نابود گردد، در حالى که نمى‏دانید! آنها که صداى خود را نزد رسول خدا کوتاه مى‏کنند، همان کسانى هستند که خداوند دل هایشان را براى تقوا خالص نموده، و براى آنان آمرزش و پاداش عظیمى است![1]
2. روایاتی که از جانب آن راهنمایان به ما رسیده، اشاره به آن دارد که احترام آنان حتی بعد از مرگ آنان مانند زمان حیاتشان بر ما لازم است.[2]
3. گفتنی است که بلند کردن صدا در زمان حیات پیامبر (ص) و ائمه (ع) هم اختصاص به جایی داشت که توهین محسوب شود، اما در جاهایی که نیاز بود با صدای بلند صحبت کنند چنین می کردند.[3] طبیعی است که بعد از مرگ هم همین حالت را دارد.
4. ایجاد مزاحمت برای دیگران مقوله مستقلی است که از این حکم خارج است؛ یعنی اگر صدای بلند در حرم آن بزرگواران باعث ایجاد مزاحمت برای نوع مردمی که در آن جا به عبادت مشغولند بشود، جایز نیست.
5. نتیجه این که این کار فی نفسه اشکال ندارد، مگر آن که: الف. توهین به شمار آید. ب. مزاحمت جدی برای اعمال عبادی دیگران باشد.
پاسخ حضرت آیت الله مهدی هادوی تهرانی (دامت برکاته) به شرح زیر می باشد:
بلند کردن صدا در مراقد امامان معصوم علیهم السلام جایز است، مگر این که چنین عملی هتک حرمت و توهین به آن بزرگان محسوب شود.
صلوات بر نبی خاتم صلی الله علیه و آله، و خاندان طاهرین آن حضرت علیهم السلام مستحب است و بلند فرستادن آن نیز مستحب  است، مگر این که مزاحم دیگران شود، که در این صورت باید از بلند فرستادن آن اجتناب کرد.
لینک به سایت استفتائات

---