طبق برخی از روایات، بدن عنصری پیامبر اسلام (ص) و امامان معصوم (ع) در همان زمینی که دفن شده اند، قرار ندارد، بلکه بعد از مدتی، بدن پاک آنان در عرش الاهی،[1] نزد پروردگارشان هستند؛ اما آن زمین، به جهت جسم مطهّر پیامبر (ص) و امامان (ع) که در ابتدا آن جا بوده، شرافت پیدا می کند، و به واسطه نزول ملائکه و نظر کردن آنان به زائرین خود، آن مکان شریف و مبارک است؛ اگر چه جسدهای پاک آنان به عرش الاهی انتقال داده شد.[2]

همان طور که در روایات می خوانیم:

1. امام صادق (ع) می فرماید: «هیچ پیامبر و هیچ جانشین پیامبرى بیش از سه روز[3] روى زمین باقى نمى‏ ماند. سپس روح، استخوان و گوشت او را به آسمان مى‏برند، و زائران قبورشان مى‏آیند، و از دور به آنان سلام می دهند، و سلامشان را از نزدیک قبورشان به ایشان می شنوانند».[4]

2. وقتی عبدالله بن بکیر ارجانیّ از امام صادق (ع) می پرسد: اگر قبر حضرت امام حسین (ع) را نبش کنند در آن چیزى مى ‏یابند؟ آن حضرت به او فرمود: اى پسر بکیر! سؤال بسیار بزرگى نمودى! ... اگر در همان ایام قبر را نبش مى‏کردند، آن حضرت را در آن مى ‏یافتند، امّا امروز آن حضرت زنده بوده و نزد پروردگارش روزى مى‏خورد و به لشکرش و به عرش مى‏ نگرد ... و مى‏گوید: پروردگارا! وعده‏اى که به من داده‏اى عملى کن؛ به زوّارش می نگرد. او به آنان و نام های پدرانشان و به درجات و مراتب آنها نزد خدا از شما نسبت به فرزندتان و آنچه در منزل دارید، آگاه ‏تر است. آن حضرت مى‏ بیند کسانى را که بر او گریه می کنند. پس، برایشان طلب آمرزش مى‏کند ... تمام فرشتگانى که در آسمان و حائر بوده و صداى گریه زائر را مى ‏شنوند، برایش استغفار مى‏ کنند، از آن جا خارج می شود، در حالى که هیچ گناهى بر او نمى ‏باشد».[5]