کد سایت
fa8073
کد بایگانی
6487
نمایه
فلسفه قربانی کردن در حج
طبقه بندی موضوعی
تفسیر,قربانی,بیشتر بدانیم
برچسب
حج|قربانی|گوشت|اسرار قربانی کردن
خلاصه پرسش
فلسفه قربانی در حج چیست؟
پرسش
در ذیل آیات 196 سوره بقره گفته شده؛ «هرکس از عمره تمتع به حج باز آید هرچه میسّر و مقدور اوست از جنس شتر و گاو و گوسفند قربانی کند». کشتن این همه حیوان چه دردی از مردم دوا میکرد. رسوم عبادی که دردی از درد مردم دوا نکند،به چه کار میآید؟ این رسم نه تنها دردی را دوا نمیکند، بلکه برای عرب بدبخت از نظر بهداشتی صد در صد دارای مشکلاتی هم بوده است؟
پاسخ اجمالی
تمام دستورات و قوانین اسلام بر اساس حکمت یا حکمتهای بسیار دقیق و سودمند به حال مخلوقات وضع شده است. از جمله قوانین و احکام اسلام این است که بر حاجیان واجب است در روز عید قربان در سرزمین منی قربانی کنند. بعضی از حکمتهای قربانی در حج عبارتند از: توجّه حاجیان به قربانی کردن هواهای نفسانی و ذبح نفس اماره، کسب تقوا و تقرّب به خداوند، کمک به مستمندان و... .
پاسخ تفصیلی
از آنجا که قانونگذار و شارع احکام اسلام خداوند حکیم است، تمام دستورات و قوانین اسلام بر اساس حکمت یا حکمتهای بسیار دقیق و سودمند برای مخلوقات وضع شده است هر چند ممکن است ما از بسیاری از علل و حکمتهای آن آگاه نباشیم. از جمله قوانین و احکام اسلام این است که؛ افرادی که حج تمتع بجا میآورند واجب است در روز عید قربان در سرزمین منی قربانی کنند.[1]
دانشمندان جهان اسلام با استفاده از آیات و روایات حکمتها و فلسفههای متعددی برای قربانی در حج بیان کردهاند که در اینجا به بعضی از آنها اشاره میکنیم:
1. قربانی نماد مبارزه با تعلّقات نفسانی: قربانی کردن حاجیان در روز عید قربان، نمادی از قربانی کردن هواهای نفسانی و ذبح نفس اماره است. همانطوری که دستور خداوند به حضرت ابراهیم(ع) در مورد ذبح حضرت اسماعیل(ع) برای این منظور بوده است تا آنحضرت در پرتو این عمل با سرسختترین و ریشه دارترین عامل تعلّق نفس که حُبّ و دوستی فرزند است مبارزه کند و با اطاعت از خدا تعلّق نفسانی را ریشه کن سازد. بنابر این، همانطور که اطاعت از این دستور نقش تربیتی بزرگی در جهت رهایی از زندان نفس و تعلّقات حضرت ابراهیم(ع) و حضرت اسماعیل(ع) داشته و مقام و منزلت آنان را نزد خداوند بالاتر برده است. بر این اساس، قربانی کردن حاجیان در واقع نوعی جهاد با نفس در جهت زدودن تعلّقات و وابستگیهای دنیایی و مادی و رهایی از زندان مالپرستی و دنیاطلبی است.[2]
2. کسب تقوا و تقرّب به خداوند: قرآن مجید در این زمینه میفرماید: «نه گوشتها و نه خونهاى آنها، هرگز به خدا نمیرسد. آنچه به او میرسد، تقوا و پرهیزگارى شماست...»؛[3] زیرا اصولاً خدا نیازى به گوشت قربانى ندارد، چرا که او نه جسم است و نه نیازمند، او وجودى است کامل و بیانتها از هر جهت.
به دیگر سخن؛ هدف خداوند از واجب کردن قربانی آن است که حاجیان با پیمودن مدارج تقوا در مسیر یک انسان کامل قرار گیرند و روز به روز به خدا نزدیکتر شوند، همه عبادات کلاسهاى تربیت است. قربانى، درس ایثار و فداکارى و گذشت و آمادگى براى شهادت در راه خدا را به انسانها میآموزد، و درس کمک به نیازمندان و مستمندان است.[4]
اگر تنها به حکمتهای گفته شده نظر داشته باشیم، حتی در صورتی که از گوشتهای قربانی هیچ استفادهای نشود باز این حکمتها میتواند حاصل شود.
3. کمک به مستمندان و اطعام آنان: از آیات قرآن کریم به خوبى استفاده میشود که یکی از اهداف قربانى کردن این است که گوشت آن به مصرفهاى لازم برسد هم قربانى کننده از آن استفاده کند و هم قسمتى را به فقیران نیازمند برساند.[5] بر اساس این هدف ارزشمند، مسلمانان مجاز نیستند گوشتهاى قربانى را در سرزمین منى بر روى زمین بیندازند تا گندیده شود و یا در زیر خاکها مدفون کنند، بلکه گوشتهای حاصل از قربانی در سرزمین مقدس منی باید در درجه اول به مصرف افراد نیازمند آن سرزمین برسد و اگر نیازمندانى در آن روز و در آن سرزمین پیدا نشوند باید آن را به مناطق دیگر حمل کنند و در اختیار نیازمندان قرار دهند. حتی بر اساس این حکمت نیز اگر این گوشتها به موقع به دست افرد نیازمند نرسد و فاسد گردد نباید گفت پس قربانی لازم نیست! بلکه مسلمانان باید سعی کنند با استفاده از امکانات پیشرفته این ثروت عظیم را حفظ کرده و در اسرع وقت در اختیار نیازمندان قرار دهند. به عبارت دیگر؛ نباید گفت چون به دست فقرا نمیرسد قربانی نکنید، بلکه باید گفت چون قربانی واجب است و یکی از حکمتهای آن هم استفاده فقرا از این گوشت است، باید امکانات لازم را فراهم کرد.
خوشبختانه در چند سال اخیر، امکانات بسیارى خوبی در کشتارگاههای مکه فراهم شده است و مسئولان حج تا حد زیادی موفّق شدهاند با منجمد کردن این گوشتها جلو اسراف را گرفته و آنها را به مصرف نیازمندان برسانند. اگرچه این موفّقیت هنوز به مرحله صد در صد نرسیده است، اما با موفّقیتهای بزرگی که در این راه حاصل شده است تا آن استفاده صد در صد تنها فاصله اندکی باقی است.
دانشمندان جهان اسلام با استفاده از آیات و روایات حکمتها و فلسفههای متعددی برای قربانی در حج بیان کردهاند که در اینجا به بعضی از آنها اشاره میکنیم:
1. قربانی نماد مبارزه با تعلّقات نفسانی: قربانی کردن حاجیان در روز عید قربان، نمادی از قربانی کردن هواهای نفسانی و ذبح نفس اماره است. همانطوری که دستور خداوند به حضرت ابراهیم(ع) در مورد ذبح حضرت اسماعیل(ع) برای این منظور بوده است تا آنحضرت در پرتو این عمل با سرسختترین و ریشه دارترین عامل تعلّق نفس که حُبّ و دوستی فرزند است مبارزه کند و با اطاعت از خدا تعلّق نفسانی را ریشه کن سازد. بنابر این، همانطور که اطاعت از این دستور نقش تربیتی بزرگی در جهت رهایی از زندان نفس و تعلّقات حضرت ابراهیم(ع) و حضرت اسماعیل(ع) داشته و مقام و منزلت آنان را نزد خداوند بالاتر برده است. بر این اساس، قربانی کردن حاجیان در واقع نوعی جهاد با نفس در جهت زدودن تعلّقات و وابستگیهای دنیایی و مادی و رهایی از زندان مالپرستی و دنیاطلبی است.[2]
2. کسب تقوا و تقرّب به خداوند: قرآن مجید در این زمینه میفرماید: «نه گوشتها و نه خونهاى آنها، هرگز به خدا نمیرسد. آنچه به او میرسد، تقوا و پرهیزگارى شماست...»؛[3] زیرا اصولاً خدا نیازى به گوشت قربانى ندارد، چرا که او نه جسم است و نه نیازمند، او وجودى است کامل و بیانتها از هر جهت.
به دیگر سخن؛ هدف خداوند از واجب کردن قربانی آن است که حاجیان با پیمودن مدارج تقوا در مسیر یک انسان کامل قرار گیرند و روز به روز به خدا نزدیکتر شوند، همه عبادات کلاسهاى تربیت است. قربانى، درس ایثار و فداکارى و گذشت و آمادگى براى شهادت در راه خدا را به انسانها میآموزد، و درس کمک به نیازمندان و مستمندان است.[4]
اگر تنها به حکمتهای گفته شده نظر داشته باشیم، حتی در صورتی که از گوشتهای قربانی هیچ استفادهای نشود باز این حکمتها میتواند حاصل شود.
3. کمک به مستمندان و اطعام آنان: از آیات قرآن کریم به خوبى استفاده میشود که یکی از اهداف قربانى کردن این است که گوشت آن به مصرفهاى لازم برسد هم قربانى کننده از آن استفاده کند و هم قسمتى را به فقیران نیازمند برساند.[5] بر اساس این هدف ارزشمند، مسلمانان مجاز نیستند گوشتهاى قربانى را در سرزمین منى بر روى زمین بیندازند تا گندیده شود و یا در زیر خاکها مدفون کنند، بلکه گوشتهای حاصل از قربانی در سرزمین مقدس منی باید در درجه اول به مصرف افراد نیازمند آن سرزمین برسد و اگر نیازمندانى در آن روز و در آن سرزمین پیدا نشوند باید آن را به مناطق دیگر حمل کنند و در اختیار نیازمندان قرار دهند. حتی بر اساس این حکمت نیز اگر این گوشتها به موقع به دست افرد نیازمند نرسد و فاسد گردد نباید گفت پس قربانی لازم نیست! بلکه مسلمانان باید سعی کنند با استفاده از امکانات پیشرفته این ثروت عظیم را حفظ کرده و در اسرع وقت در اختیار نیازمندان قرار دهند. به عبارت دیگر؛ نباید گفت چون به دست فقرا نمیرسد قربانی نکنید، بلکه باید گفت چون قربانی واجب است و یکی از حکمتهای آن هم استفاده فقرا از این گوشت است، باید امکانات لازم را فراهم کرد.
خوشبختانه در چند سال اخیر، امکانات بسیارى خوبی در کشتارگاههای مکه فراهم شده است و مسئولان حج تا حد زیادی موفّق شدهاند با منجمد کردن این گوشتها جلو اسراف را گرفته و آنها را به مصرف نیازمندان برسانند. اگرچه این موفّقیت هنوز به مرحله صد در صد نرسیده است، اما با موفّقیتهای بزرگی که در این راه حاصل شده است تا آن استفاده صد در صد تنها فاصله اندکی باقی است.
.[1] موسوی شاهرودى، سید مرتضى، جامع الفتاوى (مناسک حج)، ص 193 و 195، نشر مشعر، قم، چاپ سوم، 1428ق؛ حسینی خامنهای، سید علی، مناسک الحج، ص 131، نشر مشعر، قم، چاپ اول، 1426ق.
.[2] برگرفته از سایت پرسمان قرآن
.[3] حج، 37: «لَنْ یَنالَ اللَّهَ لُحُومُها وَ لا دِماؤُها وَ لکِنْ یَنالُهُ التَّقْوى مِنْکُمْ...».
.[4] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 14، ص 109، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش.
.[5] همان، ص 82.