Sizin şiəliyə məhəbbətiniz ehtirama layiq görülür, lakin bilmək lazımdır ki, dinin və məzhəbin seçilməsi insanın qəlbinə aid olan ülvi bir məsələ deyil, əqlən vacib olan bir vəzifədir. Görmək lazımdır ki, sizin şiəliyə məhəbbətinizin səbəbi nədir? Sırf şəkildə məhəbbətdən ibarətdir, yoxsa bunun möhkəm əqli və məntiqi dəlil-sübutları vardır? Əgər bu məhəbbət möhkəm əqli dəlil-sübut üzündən olsa başqa məzhəblərdə mövcud olmayan və yalnız şiəlik məktəbində mövcud olan üstünlük cəhətlərini mütləq dərk edəcək, digər məzhəb və firqələrin çatışmaz və mənfi cəhətlərini aydınlaşdıracaqsınız.

Şiəliyin sair islam məzhəbləri ilə fərqi və onlardan üstünlüyü bu məzhəb ardıcıllarının Peyğəmbər Əhli-beytinin vilayət və imamətinə olan etiqadına qayıdır. Burada şiələrin imamət məsələsi ilə əlaqədar etiqadlarından bəzilərini qeyd edirik:

1. Şiələr adları Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alih) hədisində aşkar şəkildə deyilmiş on iki imamı[1] hər növ xəta, unutqanlıq və günahdan uzaq və məsum bilirlər;

2. Şiələr Peyğəmbərin vəhydən başqa  bütün xüsusiyyətlərinin məsum imamda da olduğuna inanırlar;

3. Şiələr məsum imamı dini mərcə (dinin bəyançısı, hifz edəni və Quranın həqiqi müfəssiri) hesab edirlər;

4. Şiələr məsum imamın aləm varlıqlarında təsərrüf etmək qüdrətinə və təkvini vilayətə malik olduğuna inanırlar;

5. Şiələr məsum imamı ictimai məsələlərdə ən yüksək rəhbər, siyasi mərcə, qəzavət şəninə layiq bir şəxs hesab edir, ona kamil və qeydsiz-şərtsiz şəkildə itaət etməyi özlərinə vacib bilirlər;

6. Şiələr məsum imamı bütün elmi məsələlərdə bütün insanlar arasında ən alim və savadlı şəxs bilirlər. (Amma təəssüflər olsun ki, sair islam məzhəbləri, o cümlədən maliki, yaxud hənəfi ardıcılları onlar barəsində belə etiqada malik deyildirlər. Onlar Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alih) Əhli-beyti və məsum imamlarla əlaqədar yalnız onlara məhəbbət bəsləmək və onların mötəbər şəxslər olmasına etiqadla kifayətlənirlər);

7. Şiəliyin xüsusiyyətlərindən biri də imam Əli və sair Əhli-beyt imamlarına (əleyhumis-salam)  qeydsiz-şərtsiz tabeçilik və itaət etməkdir. Belə ki, bu məsələ islam nəzərindən çox əhəmiyyətə malikdir, sünnü alimlərinin də nəql etdiyi çoxlu rəvayətlərə uyğun olaraq insanların əməllərinin qəbul edilməsində Allah-taalanın meyarı və şərti həzrət Əli ibni Əbi Talib (əleyhis-salam)-ın vilayətini qəbul etmək kimi ünvanlanmışdır.[2]

Peyğəmbəri-Əkrəm (səlləllahu əleyhi və alih) buyurur: “Əmirəl-möminin Əli ibni Əbi Talibin üzünə baxmaq ibadətdir, onu yad etmək ibadətdir. Allah-taala bir kəsin imanını, onunla dostluq və düşmənlərindən bezarlıq etməkdən başqa bir şeylə qəbul etməz.”[3]

Bu rəvayətdən aydın olur ki, nəinki ibadət əməllərinin, hətta imanın qəbul olunması belə Əli (əleyhis-salam)-ı sevmək və onun düşmənlərindən bezarlıq etməklə şərtlənir.

Sünnü alimləri Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alih)-in belə buyurduğunu nəql etmişlər: “Ya Əli! Əgər bir kəs həzrət Nuhun ömrü qədər ömrə malik olub Allaha ibadət etsə, Ühüd dağı qədər qızılı olub onu Allah yolunda xərcləsə və min dəfə piyada olaraq həccə getmək miqdarında ömrü olsa və bu (əməlləri yerinə yetirərkən) Səfa-Mərvə arasında məzlum şəkildə qətlə yetirilsə, lakin ey Əli, sənin vilayətinə malik olmasa, behiştin iyi onun burnuna çatmayacaq və heç vaxt behiştə daxil olmayacaqdır.”[4]

Amma “Əli (əleyhis-salam)-ın vilayəti” dedikdə məqsədin nə olduğundan gəldikdə isə, “vilayət” kəlməsinin Quran ayələrində və o həzrətin barəsində istifadə olunma hallarına diqqət yetirmək lazımdır. Quranda buyurulur: “Sizin vəli və rəhbəriniz yalnız Allah, Onun Peyğəmbəri və namaz qılan və rüku halında zəkat verənlərdir.”[5]

Şübhəsiz bu vilayət – vəli kəlməsi sevmək, kömək etmək mənasına deyildir. Çünki dostluq və kömək etmək mənasına olan vilayət yalnız namaz qılıb rüku halında zəkat verənlərə məxsus deyildir, əksinə bütün müsəlmanlara aid olan ümumi bir hökmdür. Bütün müsəlmanlar bir-birini sevməli, bir-birinə kömək etməlidirlər; nəinki rüku halında zəkat verməyə qadir olmayan, üstəlik zəkat vacib olmayan və ya ümumiyyətlə mal-dövləti olmadığına görə zəkat verə bilməyən şəxslər də bir-birini sevib kömək etməlidirlər.

Buradan aydın olur ki, yuxarıdakı ayədə “vəli” kəlməsi maddi və mənəvi rəhbərlik, sərpərəstlik və təsərrüf mənasınadır. Xüsusilə bu vilayət Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alih)-in və Allahın vilayəti ilə eyni səviyyədə qərar verilmiş və hər üçü bir cümlədə bəyan edilmişdir.

Bir çox islam kitablarında və əhli-sünnət mənbələrində yuxarıdakı ayənin Əli (əleyhis-salam)-ın şənində nazil olmasına dair müxtəlif rəvayətlər nəql olunmuşdur. Belə ki, onların bəzilərində rüku halında üzüyün fəqirə verilməsinə işarə edilmiş, bəzilərində bu məsələ deyilməmiş və yalnız ayənin Əli (əleyhis-salam)-ın barəsində nazil olmasını deməklə kifayətlənmişlər.[6] Əgər bir şəxs imamət və rəhbərlik məsələsinə şiə nəzəri ilə yanaşarsa, onun imamət və rəhbərliyə olan etiqadı şiənin etiqadı kimi olsa, onun həyat tərzi tamamilə dəyişiləcək, dini çətinliklərini və məsələlərini hər kəsdən əxz etməyəcək, siyasi məsələlərdə özünün ixtiyarını hər kəsin əlinə verməyəcək, həmişə məsum imama tabe və müti olacaqdır.

Bütün islam məzhəb ardıcılları, o cümlədən hənəfilər və malikilər həzrət Əli (əleyhis-salam) və onun övladlarına (məsum imamlara) məhəbbət göstərsələr də, amma Peyğəmbərin və Quranın nəzərdə tutduğu dəqiq və kamil vilayət mənası yalnız on iki imamçı olan Cəfəri şiə məzhəbində mövcuddur və hər bir müsəlmanın vəzifəsi budur ki, ən yaxşı olan yolu – Quran və Peyğəmbər sünnətini seçsin.