Please Wait
5804
On iki imam şiəsinin etiqadlarından biri də budur ki, məsum imam hər növ ruhi-mənəvi aludəlik, çirkinlik və günahdan uzaq olmalıdır. Sualda irəli çəkilən məsələ bu etiqada heç bir zərər yetirmir. Çünki “əslabuş-şamixə və ərhamul-mütəhhərə” dedikdə məqsəd bu deyildir ki, bu şərt bütün nəsəb silsiləsinin hamısında (hətta əsil olmayın nəsəblərdə belə) mövcud olmuş olsun.
İkincisi, burada paklıq dedikdə zina və cahiliyyət dövrünün aludəliklərindən paklıq nəzərdə tutulur. Peyğəmbəri-əkrəm (səlləllahu əleyhi və alih) bu mətləbə işarə edərək buyurur: “Mən İbrahimin duası ilə və pak sülblərdən vücuda gəlmişəm və cahiliyyət dövrünün çirkinlikləri mənə dəyməmişdir.”
Sualınıza cavab vermək üçün bir neçə məsələni araşdırmaq lazımdır:
1. Ziyarətnamələrdə işarə edilən “əslabuş-şamixə” və “ərhamul-mütəhhərə” nədir?
2. Sualda deyilən rəvayət şiə tərəfindən nəql olunur, ya yox? Başqa sözlə desək, sənəd baxımından hədisin vəziyyəti necədir?
3. Sənədinə nəzər yetirmədikdə belə, rəvayətin mənası nədir?
Birinci sualın cavabında diqqət yetirmək lazımdır ki, şiə etiqadlarında danılmaz bir prinsip ünvanı ilə mövcud olan şey budur ki, məsumlar özlərinin tuli nəsəblərində (nəsillərində) yüksək dərəcədə paklığa malik olan pakizə sülblərdən və pak bətnlərdə vücuda gəlmişlər. Çünki onlar camaatı hidayət məqamında qərar tuturlar və əgər (nəuzu billah) səhih nəsəbə malik olmasalar, camaat onlara nifrət hissi ilə yanaşar. “Təthir” ayəsi də məhz bu paklığa işarə edir.[1] İbni Abbas da وَ تَقَلُّبَکَ فِی السَّاجِدِینَ “təqəllubəkə fis-sacidin (sənin səcdə edənlər arasında yer dəyişməyini) ayəsinin təfsirində[2] belə nəql edir: “Bu ayədə məqsəd Peyğəmbər (səlləllahu əleyhi və alih)-in pak-pakizə ataların sülbündən və anaların bətnlərində yerdəyişməsi olmuşdur. Allah onu peyğəmbərliyə seçdiyi vaxta qədər onun nuru ata-babalarında zahir olmuşdur.”[3]
Həmçinin Peyğəmbəri-əkrəm (səlləllahu əleyhi və alih) öz nəslinin pak-pakizə olmasına işarə edir və belə bir pak nəsildən vücuda gəldiyini vurğulayaraq buyurur: “Mən atam İbrahimin duasının nəticəsiyəm. Mən ataların pak sülbündən anaların pak rəhiminə (bətninə) nəql olunmuşam. Cahiliyyət dövrünün qanunsuz əlaqələri onda mövcud olmamışdır.”[4]
Cahiliyyət dövrünün ərəbləri arasında qanunsuz əlaqə rəvacda olan adi bir məsələ idi. Hətta Ziyad ibni Əbih (yəni atasının oğlu Ziyad) kimi insanların atasının həqiqi mənada kimliyi naməlum olduğuna görə “naməlum ata”ya mənsub edilir,[5] anası isə Süməyyə idi. Buna görə də əxlaqsız bir mühitdə olan pak ailədən bir övlad dünyaya gəlsəydi, onun üçün böyük bir imtiyaz sayılırdı.
Aydındır ki, imam Səccad (əleyhis-salam)-ın əziz anası İranın, imam Zaman (əleyhis-salam)-ın əziz anası isə Romanın əyan-əşraflarının övladlarından idi. Bu qadınların hər ikisi pak-pakizə insan olsa da, lakin Şəhrbanunun atası (Xosrov Pərviz) həmin şəxsdir ki, Peyğəmbərin məktubunu cırmış və o həzrət tərəfindən lənətlənmişdi. Tarixdə də onun çoxlu cinayətlər törətdiyi qeyd olunur. Amma Quran ayəsinə əsasən,[6] bəzən Allahın sünnəti bu əsasda olur ki, kafirin nəslindən mömin şəxs vücuda gətirir və ya bunun əksinə olaraq, möminin nəslindən imansız bir insan dünyaya gəlir ki, Nuh (əleyhis-salam)-ın oğlu və imamların bəzi övladları bu müddəaya dair şahiddir.
Sualın ikinci hissəsinin cavabında demək lazımdır ki, bu rəvayət mərhum Ərbilinin “Kəşful-ğummə” kitabında mövcuddur.[7] İmam Sadiq (əleyhis-salam)-ın anası Əbu Bəkrin oğlu Məhəmmədin oğlu Qasimin qızıdır. O həzrətin nənələrindən biri də Əbu Bəkrin nəslindəndir.
Mərhum Ərbili böyük imamiyyə alimlərindən olsa da, bu rəvayəti sünnü alimlərindən olan İbni Covzinin “Sifətus-səfvət” kitabından nəql edir. Belə ki, alimlərdən bir qrupu onu zəif hesab etmişlər. Buna görə də onun mötəbər və qəbul olunası sənədi yoxdur. Hədisin sənədini nəzərə almasaq belə, onun məzmunu məsumların nəsəbi ilə əlaqədar ziyarətnamələrdəki sözlərinə zərər vurmur. Çünki bəyan etdiyimiz kimi, “əslabuş-şamixə” və “ərhamul-mütəhhərə” dedikdə məqsəd odur ki, peyğəmbərlərin və övsiyaların ata-anaları zina, fisq-fücur, əxlaqsızlıq kimi işlərdən və iyrənc sifətlərdən, ruhi eybəcərliklərdən uzaq idilər, imamların nəsəb (nəsil) silsiləsini araşdırdıqda bu reallığı dərk edəcəyik. Amma məsumların baba-nənələrinin hamısının məsum olması və günahkar olmaması şiənin iddia etdiyi bir məsələ deyildir ki, bu əqidəni müdafiə etməyə məcbur olaq. Nümunə üçün, Bəni-İsrail peyğəmbərlərindən çoxu Yusif (əleyhis-salam)-ın qardaşlarının birinin nəslindəndir ki, müəyyən qədər digər qardaşlarına və Yusifə zülm etməkdə şərik olmuş və günah işlər törətmişdilər.[8]
[1] “Əhzab” surəsi, ayə: 33
[2] “Şüəra” surəsi, ayə: 18
[3] Əbul-Həsən Əli ibni Məhəmməd, Mavərdi, səh. 20, “Darul-məktəbətil-Hilal”, Beyrut, 1409-cu h.q ili
[4] Məclisi, Məhəmməd Baqir, "Biharul-ənvar", 38-ci cild, səh. 63, “Vəfa” müəssisəsi, Beyrut , 1404-cü h.q ili
[5] Əsqəlani, İbni Həcər, “Əl-isabə fi təmyizis-səhabə”, 2-ci cild, səh. 527, “Darul-kutubil-elmiyyə”, Beyrut, 1415-ci h.q ili
[6] “Rum” surəsi, ayə: 19:
یُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ وَ یُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَیِّ
[7] Ərbili, Əli ibni İsa, “Kəşful-ğummə”, 2-ci cild, səh. 160, “Məktəbətu Bəni-Haşim”, Təbriz, 1381-ci h.q ili
[8] Təbərsi , Fəzl ibni Həsən, “Məcməul-bəyan fi təfsiril-Quran”, 5-ci cild, səh. 102, “Nasir Xosrov” nəşriyyatı, Tehran, 1372-ci h.q ili