การรับประทานล็อบสเตอร์ หอย และปลาหมึกถือว่าผิดหลักศาสนา ดังที่บทบัญญัติทางศาสนาได้กำหนดเงื่อนไขบางประการเพื่อจำแนกเนื้อสัตว์ที่ทานได้ออกจากเนื้อสัตว์ที่ไม่อนุมัติให้ทาน เห็นได้จากการกำหนดเงื่อนไขเกี่ยวกับสัตว์บก สัตว์น้ำ และสำหรับสัตว์ปีก ฯลฯ มาตรฐานที่กำหนดไว้สำหรับสัตว์น้ำที่ฮะลาลคือ จะต้องมีเกล็ดเท่านั้น

ในฮะดีษหนึ่งได้กล่าวไว้ว่า มุฮัมหมัดบินมุสลิมได้ถามจากอิมามบากิร (อ.) ว่า “มีคนนำปลาที่ไม่มีเปลือกหุ้มมาให้กระผม อิมามได้กล่าวว่า “จงทานแต่ปลาที่มีเปลือกหุ้ม และชนิดใหนไม่มีเปลือกหุ้มจงอย่าทาน”[1] เปลือกหุ้มในที่นี้หมายถึงเกล็ด ดังที่ได้ปรากฏในฮะดีษต่าง ๆ [2]

บรรดามัรญะอ์ตักลีดจึงได้ใช้ฮะดีษดังกล่าวเป็นบรรทัดฐานสำหรับสัตว์น้ำ
โดยได้ถือว่านัยยะของฮะดีษต่างๆ ระบุว่าห้ามรับประทานสัตว์น้ำ(เนื่องจากผิดหลักศาสนา) เว้นแต่ปลาประเภทที่มีเกล็ดเท่านั้น

แต่กุ้งมิได้อยู่ในบรรทัดฐานทั่วไปดังกล่าว มีฮะดีษที่อนุมัติให้รับประทานกุ้งเป็นการเฉพาะที่กล่าวว่า “การรับประทานกุ้งไม่ถือว่าฮะรอม และกุ้งถือเป็นปลาประเภทหนึ่ง”[3]

ถึงแม้ว่าโดยลักษณะทั่วไป กุ้งอาจไม่ถือว่ามีเกล็ด แต่ในแง่บทบัญญัติแล้ว กุ้งรวมอยู่ในจำพวกปลาที่มีเกล็ดและสามารถรับประทานได้ กล่าวคือ แม้ว่ากุ้งไม่มีเกล็ด แต่ก็ถูกยกเว้นให้สามารถกินได้ ทั้งนี้ก็เนื่องจากมีฮะดีษต่างๆอนุมัติไว้เป็นการเฉพาะ แม้เราไม่อาจจะทราบเหตุผลเกี่ยวกับเรื่องนี้[4]

ส่วนกรณีที่เนื้อปูถือว่าฮะรอม ก็เนื่องจากมีฮะดีษที่ระบุไว้โดยเฉพาะที่ว่า “การทานญัรรี(ปลาชนิดหนึ่ง), เต่าและปูถือเป็นฮะรอม[5]

ดังนั้น ล็อบสเตอร์, ปลาหมึก ฯลฯ ยังคงอยู่ในเกณฑ์ของสัตว์ที่ไม่สามารถรับประทานได้

อนึ่ง แม้ว่าสัตว์บางประเภทไม่สามารถรับประทานได้ แต่ก็มิได้หมายความว่าห้ามเพาะเลี้ยงหรือซื้อขายสัตว์ชนิดนั้นเสมอไป เนื่องจากการรับประทานและการค้าขายเป็นสองกรณีที่จำแนกจากกัน บางสิ่งอาจจะเป็นฮะรอมในการดื่มหรือรับประทาน แต่สามารถซื้อขายได้ อย่างเช่นเลือด ซึ่งห้ามรับประทานเนื่องจากฮะรอม แต่ด้วยการที่เลือดมีคุณประโยชน์ในทางอื่นๆด้วย จึงสามารถซื้อขายได้ ดังนั้น การซื้อขายล็อบสเตอร์, หอย ฯลฯ ในตลาด หากไม่ได้ซื้อขายเพื่อรับประทาน แต่ซื้อขายเพื่อให้เกิดประโยชน์ในด้านอื่นๆที่คนทั่วไปยอมรับกัน ก็สามารถกระทำได้ เพราะล็อบสเตอร์และหอยอาจจะมีประโยชน์อื่น ๆ อีกมากมายก็เป็นได้

อ่านเพิ่มเติมที่คำถามที่ 744