อัลกุรอาน กล่าวว่า »โอ้ บรรดาผู้มีศรัทธา! จงอย่ากินทรัพย์ของสูเจ้าในระหว่างสูเจ้ากันเองโดยทุจริต (ได้มาโดยวิธีต้องห้าม) นอกจากจะเป็นการค้าขายที่เกิดจากความพอใจในหมู่สูเจ้ากันเอง[1]«

โองการนี้เป็นหนึ่งบทบัญญัติของอิสลามที่ว่าด้วยเรื่อง การค้าขายแลกเปลี่ยนและธุรกรรมการเงิน ด้วยเหตุนี้ บทบัญญัติอิสลาม จึงได้ใช้โองการข้างต้นพิสูจน์ปัญหาเรื่องการค้าขาย

ประโยคที่กล่าวว่า «إلَّا أَنْ تَكُونَ تِجارَةً عَنْ تَراضٍ»  “นอกจากจะเป็นการค้าขายที่เกิดจากความพอใจในหมู่สูเจ้ากันเอง” ในโองการข้างต้น, เป็นการละเว้นเด็ดขาดจากบทบัญญัติทั่วไปก่อนหน้านี้, ด้วยคำอธิบายว่า การหยิบจ่ายใช้สอยทรัพย์สินของคนอื่นแบบไม่ถูกต้อง (บาฏิล) หรือไม่ยุติธรรมและไม่เป็นที่พอใจของเขา หรือไม่ถูกต้องตามหลักการคำสอน, ถือว่าฮะรอมและบาฏิล เว้นเสียแต่ว่าจะได้มาโดยการทำการค้าขาย (การเป็นเจ้าของด้วยเงื่อนไขการกำหนดข้อตกลง) แต่สิ่งนั้นก็ยังต้องขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของทั้งสองฝ่าย ที่ได้ตกลงทำการค้าขายกัน, ด้วยเหตุนี้ ธุรกรรมการเงินทั้งหมด และการค้าขายทุกประเภทต้องเกิดจากความพอใจทั้งสองฝ่ายแล้ว ยังต้องถูกต้องตามหลักการคำสอนด้วย, ในทัศนะอิสลามจึงจะถือว่าถูกต้อง[2]

ความแตกต่างระหว่างประโยคที่กล่าวว่า “«أموالکم بینکم» ทรัพย์สินในหมู่สูเจ้า «تراض منکم» ความพอใจในหมู่สุเจ้า เนื่องจาก การทำการค้านั้น, การยินยอมถือว่าเป็นภาวะทางจิตใจและอยู่ภายในใจมนุษย์ ซึ่งเกิดจากทั้งสองฝ่ายที่ทำการค้าขายกัน ด้วยเหตุนี้เองจึงใช้คำว่า “มินกุม”[3] ซึ่งเป็นการบ่งชี้ให้เห็นถึงความพอใจอย่างหนึ่งที่ออกมาจากพวกเขา และด้วยประโยคที่กล่าวเน้นย้ำว่า «لاتَأْكُلُوا أَمْوالَكُمْ»، จงอย่ากินทรัพย์ของสูเจ้าในระหว่างสูเจ้ากันเอง ได้เป็นตัวกำหนดให้คำว่า «بينكم»  “ในหมู่สูเจ้า” นั้นเด่นชัดขึ้นกล่าวคือ เป็นการรวบรวมทรัพย์ประเภทหนึ่ง ซึ่งได้นำมาใช้ตรงกลางประโยตเป็นการบ่งชี้ให้เห็นถึงการรวบรวมทรัพย์สิน[4] ด้วยเหตุนี้ จึงใช้คำว่า »บัยนะ« แทน เพื่อบ่งชี้ให้เห็นประเด็นที่มีความละเอียดอ่อนนั้น