Cevabın anlaşılması için bir kaç noktaya dikkat etmemiz gerekir:

1-Allah, insanın fıtratını öyle bir şekilde yaratmıştır ki, insan her zaman gerçeği bulma ve etrafında ki gerçekler hakkında bilgi sahibi olma peşindedir. İnsanoğlu doğumundan ölümüne kadar hep gerçeği anlama çabası içerisindedir. Tabi bu çabalar yaş, çevre, düşünce yeteneği, kendi fikri ve ruhi kazanımları vb. şartlara göre değişir.

Başka bir ifadeyle Allah, insanı kemal ve saadete ulaşması, gerçekleri ve ilimleri anlayabilmesi için yeterli bir kabiliyetle yaratmıştır. Bu kabiliyetleri sayesinde insan yaratılış hedef ve amacını bulabilir. Kur'an buyuruyor:

'Andolsun cana ve azasını düzüp koşana. Derken ona kötülüğünü de çekinmesini de ilham etmiştir. Andolsun ki kim özünü iyice temizlemişse kurtulmuştur, muradına ermiştir. Ve andolsun ki, kim özünü kirletmiş, kötülüğe gömmüşse ziyana girmiştir.' [1]

Bu gerçek göz önüne aldığında öğrenme yeteneği ve bilgiye dayalı ilerlemede Allah'ın yarattığı en seçkin varlığın insan olduğu görülmektedir. Allah'a kurb'un en temel yolu olan yaratılış hedefine ulaşmak için bu varlık sermayesinden faydalanmayan ve onu bu maksada ulaştıracak yolu seçmede ihmalkarlık eden (ve ilim ve mantık ehli, yaşam tarzları da hidayet esası üzerine olmayan atalarının düşünce, adap ve sünnetleriyle yetinen) kimse nasıl mazeretli olabilir?[2] Gerçekte o, insani vicdan ve fıtratının tersine hareket ettiği için kendi eliyle gerçeği değiştirmiştir. Kur'an bu konuda şöyle buyuruyor:

'Andolsun ki biz, cinlerin ve insanların çoğunu cehennem için yarattık; onların kalpleri vardır düşünmezler onunla; gözleri vardır görmezler o gözlerle; kulakları vardır duymazlar o kulaklarla. Onlar dört ayaklı hayvanlara benzerler, hatta daha da sapıktır onlar. Onlardır gaflette kalanların ta kendileri.' [3]

2-İslam dinine gerçekten bağlı olan bir kimsenin, inancı için atalarını takip etmenin dışında bir delilinin olması gerekir. Bu yüzden her Müslümanın bilmesi gereken şer’i fetva ve hükümlerin yazıldığı tevzihu’l mesail kitaplarının başında, usul-u dinde taklidin caiz olmadığı, bu konuda herkesin bilgi ve yakine sahip olması gerektiği açıkca belirtilmiştir.[4] Ayrıca İslam dininin düsturlarının ruhunda akılcılık ve bilgi vardır. Her zaman bizleri düşünmeye davet etmiştir.[5]

Ancak şu belli ki tefekkür ve düşünmenin dereceleri insanların sahip olduğu bilgi ve yeteneklere göre değişmektedir. Okumamış birinden onun fikir, düşünce ve yaşam şartlarına uygun istidlal beklenebilir ancak.

Nitekim Resulullah (s.a.a), elinde yün eğiren yaşlı bir kadına 'Allah'ın varlığını nasıl ispat ediyorsun' diye sorduğunda kadın şöyle cevap verdi: 'Benim bu çarkım (iğ/kirmen), Allah'ı ispat ediyor. Zira ben onu dödürdüğümde hareket eder, döndürmezsem durur.'

Burada yaşlı kadın felsefi vb. deliller getirmedi, zira ne ondan böyle bir beklenti vardı, ne de onun böyle bir imkanı. Ama herkesin anlayacağı bir konuya dikkat çekerek diyor ki: Eğer bu çarkın bir döndürücüye ihtiyacı varsa bu alemin de mutlaka bir yaratıcı ve idareciye ihtiyacı vardır.

Yine bir Arap'ın getirdiği delil de bu babdandır. O diyor ki: 'Devenin ayak izi nasıl devenin alameti ise burçları olan gök ve geniş yolları olan yer de latif ve habir olan Allah'ın varlığını bildirir.[6]

İslamın dinin hak oluşuna en açık ve kapsamlı delil, onun insanın fıtratına uygun oluşudur. İnsan kötü ahlak ve davranışlarıyla ilahi fıtratını günahların karanlığına gömmemişse İslam dininin hak olduğuna yakin edebilir. Akıl ve mantığın yanı sıra bu yolla da doğru inançlara sahip olabilir.

3- Dedik ki, din inancı ilm-i yakinle olmalıdır. Eğer birinin inancı bu hadde yetişmez, şek ve şüphe ile olursa tercihli zan haddine ulaşsa bile yeterli değildir. Müslümanlık taklit etmekle olmaz. Müslüman olmak isteyen biri dininin hak olduğunu kesin olarak bilmelidir. Ancak bu ilm-i yakin, akli delillerle olabileceği gibi Kur'an'ın ayetlerini dinlemek veya bir bilenin kılavuzluğuna uymakla da olabilir.[7]

Buna gore bir yol da temel inançlar konusunda (usul-u dinde) ilim ve yakine ulaşmak için bilginlerin yönlendirmelerinden yararlanmaktır.[8]

Kur'an'ın kınadığı şey, tamamen körü körüne ve taassuba dayalı bir taklit bilgiyi esas alan bir dinleme ve uyma değildir:

'Onlara Allah neyi indirdiyse ona uyun dendi mi, 'Hayır atalarımız neye uyduysa biz ona uyarız' dediler. Peki atalarınızın aklı bir şeye ermiyorsa ve doğru yolu bulmadılarsa ne olacak.' [9]

Maide suresinin 104. ayeti de bunun benzeridir.

Bu ayetlerden şöyle bir sonuç alabiliriz: Onların ataları şuurlu, bilen, hidayet üzere idiyseler onları takip etmenin sakıncası yoktur.[10] Ama onların cahil, anlamaz ve vehmiyatla hareket ettikleri bilinirse onları takip etmenin bir anlamı kalmaz ve meşru da sayılmaz. Çünkü bu cahilin cahili taklit etmesi demek olur.[11]

O halde bir insan, bilgi ve mantık ehli olmayan, ilahi hidayet ve fıtrata göre de hareket etmeyen kimseleri körü körüne takip ederse gerçek anlamda İslam’ın emirlerine uymuş sayılmaz. Gerçek Müslüman, ya bilgi ve mantık ehlidir, ya da ilahi hidayet ve fıtrata göre hareket edendir. Böyle biri taklit ederse bu körü körüne değil bilgi ve delil üzerinedir. Eğer böyle olmazsa Allah katında mazereti geçerli olmaz.