برخی کتب تاریخی – به ویژه تألیفات اهل سنت – ناظر به چنین مطلبی هستند، اما باید دانست زمانی که امام حسن(ع) و امام حسین(ع) هر دو زنده بودند، مقام امامت و خلافت به امام حسن(ع) تعلق داشت، و امام حسین مانند سربازی در خدمت امام خویش بود. البته، با فرض پذیرش برخی تفاوت‌های ظاهری در رفتار این دو امام بزرگوار، شاید امام حسن(ع) در مقابل افسار گسیختگی‌ها و جسارت‌های معاویه، که از محدودیت‌هایی برخوردار بود که امام حسین(ع) چنین محدودیتی نداشت و شاید حضرتشان با اجازه و هماهنگی امام و برادر بزرگتر خویش، با سخنان تندتر و صریحتری در برابر معاویه و اعوان و انصارش  موضع‌گیری می‌کرد تا شاید دست کم مردم را از خواب غفلت بیدار نموده و حجت را بر آنان تمام نماید و زیاده‌روی‌های حاکمان را تا حد امکان، متوقف کند.