دعا توجه انسان به سرچشمه وجود و پروردگار هستی است. در میان همه‌ی عبادت‌ها عبادتی نیست که مانند دعا این رابطه‌ی فرخنده را به شایستگی تحقق بخشد و آن‌را مداوم و جاودانه گرداند. البته لزومی ندارد دعا حتما سند داشته باشد، همین‌که محتوای ارزش‌مند و قابل پذیرشی داشته باشد کفایت می‌کند؛ مانند بسیاری از مناجات‌های بزرگان و الهی‌نامه‌ها که سند ندارند، ولی به جهت داشتن محتوای ارزش‌مند مورد قبول و پذیرش‌اند. به عبارت، اگرچه داشتن سند و مأثور بودن سبب برتری برخی دعاها است؛ اما ذکر آثار و خواص دعاهای مأثور برای دعاهایی که سند ندارند، صحیح نیست.

با توجه به این نکات، دعایی که در بعضی از کتاب‌های معاصر[1] و برخی سایت‌ها به شیخ بهائی نسبت داده شد، همچنین خواص ذکر شده برای آن‌را در منابع روایی معتبر و کتاب‌های در دسترس شیخ بهایی نیافتیم؛[2] اما از آن‌جا که محتوای آن منافاتی با مبانی اسلامی ندارد و کلمات ذکر شده در آن به نوعی برگرفته از برخی از دیگر دعاها و روایات است، می‌توان آن‌را به امید رسیدن به ثواب خواند:           

«لا اِلهَ اِلاّ اللهُ بِعِزَّتِکَ وَ قُدْرَتِکَ لا اِلهَ اِلاّ اللهُ بِحَقِّ حَقِّکَ وَ حُرْمَتِکَ لا اِلهَ اِلاّ اللهُ فَرِّجْ بِرَحْمَتِکَ».

[1]. صدرایی خویی، علی، شیخ بهایی مخزن اسرار سیر و سلوک، ص 69، قم، انتشارات خویی، 1391 ق.

[2]. در صورت برخورد با منبع معتبری در این زمینه، این پاسخ ویرایش خواهد شد.