یکی از مستحبات مورد تأکید درباره نمازهای یومیه، گفتن اذان و اقامه، قبل از شروع نماز است.[1] فقها درباره فردی که می‌خواهد اذان و اقامه بگوید، آدابی را بیان نموده‌اند، که رعایت آنها مستحب است و آنها عبارت‌اند از:

1. رو به قبله بایستد و بدن آرام باشد.
2. با وضو و طهارت باشد.[2]
3. بین اجزا و جمله‌های آن، سخن نگوید.
4. در اذان، دست‌ها را بر گوش گذارده و صدا را بلند نماید و کلمات را بِکِشد.
5. بین جمله‌هاى اذان کمى فاصله دهد، ولی اگر بین آنها بیشتر از معمول فاصله بیندازد -طوری که عرفاً نگویند جملات پى‌درپى است- باید دوباره اذان را تکرار نماید.[3]
6. بین اذان و اقامه یک گام بردارد، یا کمى بنشیند، یا سجده کند، یا ذکری گفته و دعا نماید. البته نباید بین اذان و اقامه، زیاد فاصله شود، و الّا مستحب است اذان و اقامه را تکرار نمود.
7. میزان صدا در اقامه، از اذان آهسته‌تر باشد.
8. اقامه را از اذان سریع‌تر بگوید، ولی جمله‌هاى آن‌را به هم نچسباند.[4]

بنابراین، در فرض سؤال، هر چند مستحب است که انسان بین اجزا و جملات اذان و اقامه حرف نزند، ولی اگر سخن کوتاهی گفت، موجب باطل شدن اذان یا اقامه نبوده و نیاز به تکرار آن نیست. ضمن این‌که، گاهی سخن گفتن نه تنها اشکالی ندارد، بلکه -مثل جواب سلام- واجب است.[5]

[1]. ر. ک: نمایه 449 (اذان و اقامه در نماز).

[2]. آیات عظام؛ گلپایگانی، صافی و بهجت معتقدند رعایت این امر هنگام اقامه شرط است.

[3]. امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، گردآورنده، بنی‌هاشمی خمینی، سید محمد حسین، ج 1، ص 520، م 920، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ هشتم، 1424ق.

[4]. ر. ک: همان، ص 526 - 528، م 933، 938، 939 و 940.

[5]. ر. ک: 20210 (جواب سلام در نماز).