در روایتی مرسل از امام جواد(ع) نقل شده است: «لا تَکُنْ وَلِیّاً لِلَّهِ فِی الْعَلَانِیَةِ عَدُوّاً لَهُ‏ فِی‏ السِّرِّ»؛[1] در آشکار و نزد عموم دوست خدا و در خفا و پنهان دشمن او نباش.

مقصود از این روایت، آن است که انسان نباید نزد مردم، تقوا و درست‌کاری را رعایت کرده و ظاهری آراسته داشته باشد؛ اما در خفا و خلوت خود معصیت خدا کند؛ بنابراین، منظور از دشمنی با خداوند، همان انجام گناه و معصیت است. و انجام گناه در حقیقت مخالفت و دشمنی با فرمان الهی است، چه در آشکار باشد و چه در پنهان. و فردی که پنهانی گناه می‌کند، نیز در حقیقت با خداوند دشمنی می‌ورزد، مگر آن‌که توبه کند.

مرسل بودن حدیث نیز به پذیرش این حدیث ضرری وارد نمی‌کند؛ زیرا این حدیث در نکوهش منافقانی است که بارها در قرآن نیز با تعابیر گوناگون مورد نکوهش قرار گرفته‌اند.

[1]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 75، ص 364، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.