واژه‌ی «سمیع» به معنای «شنوا بودن» از ریشه‌ی «سمع» است.[1] این واژه هنگامی که در مورد خدای متعال به کار می‌رود به معنای علم خداوند به مسموعات و شنیدنی‌ها است، نه این‌که خداوند مانند انسان‌ها دارای دستگاه شنوایی باشد.

باید توجه داشت این ادعا که بدون نیاز به دستگاه شنوایی امکان آگاهی از مسموعات باشد، قابل پذیرش بوده و مصداقی از آن‌را می‌توانیم به سادگی مشاهده کنیم:

انسان در عالم خواب، حتی اگر گوشش بسته باشد صداهایی را می‌شنود با این‌که اگر گوش او باز هم باشد، در حال خواب عمیق صداهای اطرافیان را نمی‌شنود.

اطرافیان فردی که در حال خواب‌دیدن هستند نیز نمی‌توانند با گوش‌های خود آنچه فرد خوابیده می‌شنود را بشنوند.

[1]. ر. ک: بستانى، فواد افرام، فرهنگ ابجدی، ص 500، تهران، چاپ دوم، 1375ش.