مبحث علم خدا یکی از مباحث مهم در فلسفه و کلام است؛ تا آن‌جا که برخی تا یازده نظریه در این زمینه نقل کرده‌اند.

در همین راستا یکی از نظریات، نظریه منسوب به مشائین و ابن سینا است؛ و همان‌گونه که در پرسش آمده از نظر بو علی سینا علم خدا به اشیا، علم ارتسامی و حصولی است و این علم زائد بر ذات او است و کلی است. این علم فعلی است، نه انفعالی و قیام آن به واجب، صدوری است، نه حلولی. اشیای خارجی معلوم بالعرض واجب هستند، نه بالذات.

اسناد این نظریه به ابن سینا از سوی محققان با توجه به سخنان وی در کتاب‌های مختلف است.[1]

[1]. ر. ک: ابن سینا، حسین بن عبداالله، الاشارات و التنبیهات(بـا شـرح خواجـه نصـیرالدین طوسـى)، ص 298 – 303، قم، البلاغ؛ ابن سینا، حسین بن عبداالله، النجاة من الغرق فى بحرالضـلالات، مقدمـه، تصـحیح، دانش پژوه، محمدتقى، ص 75، تهران، دانشگاه تهران؛ ابن سینا، حسین بن عبداالله، الشـفاء (الالهیـات )، تحقیـق، حسـن زاده آملـى، حسن، ص 402 و 403، قم، چاپ دوم، بوستان کتاب.