اگر اتصاف موضوع به محمول به هیچ کدام از حیثیت‌های تعلیلی و تقیدی مقید نباشد، می‌گویند محمول به حیثیت اطلاقی بر موضوع حمل می‌شود، مثلا موضوع در گزاره حق تعالی موجود بالذات است، بدون حیثیت تعلیلی موجود است، زیرا هیچ‌گاه غیر نمی‌تواند علت اتصاف حق به وجود، به عنوان واجب الوجود باشد. همچنین حکم موجودیت، بدون قید یا حیثیت تقییدی به حق نسبت داده می‌شود؛ زیرا این وجود حق است که اصیل است و تمام متن هستی را فرا گرفته است.[1]

[1]. ر. ک: یزدان پناه، سید یدالله، مبانی و اصول عرفان نظری، نگارش، انزلی، سید عطاء، ص 172، قم، مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی، 1388.