مصیبت امام حسین(ع) آن‌قدر سخت و جانکاه است که به فرموده امام سجاد(ع) آسمان‌ها، دریاها، و آسمان‌ها، زمین از عمق جان، درختان با شاخه‏هایشان، ماهیان در اعماق دریاها، فرشتگان مقرّب و همه اهل آسمان‌ها گریه کردند.[i] اما در منابع معتبر اشاره‌ای به گریه کردن عمر بن سعد برای مصیبت امام حسین(ع) در روز عاشورا نشده است.

البته در گزارش‌های تاریخی ذکر شده است که قرّة بن قیس تمیمی که خود جزو لشکر عمر بن سعد بود، می‌گوید: هنگامی که حضرت زینب(س) از کنار قتل‌گاه برادرش عبور می‌کرد، ‏گفت: یا محمداه! یا محمداه! ملائکه آسمان بر تو درود می‌‏فرستند، این همان حسین است که زیر آسمان قرار گرفته، به خاک و خون آغشته و اعضایش قطعه ‏قطعه شده است. یا محمداه! دخترانت اسیر گردیده، فرزندانت کشته شدند، باد صبا گرد و غبارش را بر آنان می‌گستراند. در ادامه قرّة بن قیس گفت: به خدا قسم این سخنان حضرت زینب(س) دوست و دشمن (که یکی از آن دشمنان می‌تواند عمر بن سعد باشد) را به گریه انداخت![ii]

همچنین در برخی از کتاب‌های متأخر بدون اشاره به منبع آن، به گریه کردن عمر بن سعد در مصیبت امام حسین(ع) اشاره شده است.[iii]

[i]. ابن نما حلی، جعفر بن محمد، مثیر الأحزان، ص 2، قم، مدرسه امام مهدی(عج)، چاپ سوم، 1406ق.

[ii]. ابو مخنف کوفی، لوط بن یحیی، وقعة الطف، محقق، مصحح، یوسفی غروی، محمد هادی‏، ص 259 – 260، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ سوم، 1417ق.

[iii]. قرشی‏، باقر شریف‏، حیاة الامام الحسین علیه السلام‏، ج 3، ص 161، قم، مدرسه علمیه ایروانی‏، چاپ چهارم‏، 1413ق.