در کتاب علل الشرایع، در روایتی از فضل بن شاذان، برخی از دلایل تشریع اذان و اقامه بیان شده است:
«... فَإِنْ قَالَ قَائِلٌ فَأَخْبِرْنِی عَنِ الْأَذَانِ‏ لِمَ أُمِرُوا قِیلَ لِعِلَلٍ کَثِیرَةٍ مِنْهَا أَنْ یَکُونَ تَذْکِیراً لِلسَّاهِی وَ تَنْبِیهاً لِلْغَافِلِ وَ تَعْرِیفاً لِمَنْ جَهِلَ الْوَقْتَ وَ اشْتَغَلَ عَنْهُ وَ دَاعِیاً إِلَى عِبَادَةِ الْخَالِقِ مُرَغِّباً فِیهَا مُقِرّاً لَهُ بِالتَّوْحِیدِ مُجَاهِراً بِالْإِیمَانِ مُعْلِناً بِالْإِسْلَامِ مُؤَذِّناً لِمَنْ یَتَسَاهَى وَ إِنَّمَا یُقَالُ مُؤَذِّنٌ لِأَنَّهُ الْمُؤَذِّنُ بِالصَّلَاة...»؛^[1]
اگر کسی پرسید که چرا به اذان گفتن مأمور شده‌ایم؟!
در پاسخ باید گفت دلایل فراوانی وجود دارد!
مانند یادآورى و هشدار دادن به شخص‏ غافل به نماز؛ اعلان وقت براى کسى که اوقات نماز را نمى‏‌داند؛ برای آن‌که بندگان خدا را به سوى عبادت پروردگارشان دعوت کند؛ به نیایش ترغیب و تشویقشان نماید؛ آنان را به یگانگى معبود اقرار آورد؛ اذان، اعلان کننده ایمان و اسلام است، و بیدارباش است برای کسانى که خود را به نادانی می­زنند، و جز این نیست که مؤذّن را مؤذّن گفته‌‏اند؛ براى آن‌که اعلام نماز می‌کند و برپایى آن‌را به گوش همه می‌رساند.

---