برخی فقها معتقدند که چنین عقدی تنها مخصوص آقایان است، اما گروهی آن را برای بانوان نیز مجاز می‌دانند با این استدلال که عقد اخوت درصدد ایجاد نسبت و خویشاوندی بین دو نفر نیست، تا گفته شود جنسیت طرفین آن باید حتماً مذکر باشد، بلکه بیشتر به جهت ایجاد انس و الفت و تعهدی انسانی است که بین دو زن نیز قابل اجراست.
بنابراین، هر چند الفاظ عقد اخوت مربوط به آقایان بوده و بین دو مرد خوانده‌ می‌شود، ولی به لحاظ دعا بودن صیغه این عقد، اگر بانوان نیز این عقد را بخوانند، اشکالی ندارد.
در هر حال، چه این عقد برادری مأثور در مورد بانوان قابل اجرا باشد و یا نباشد، بر اساس آیه «المؤمنون و المؤمنات بعضهم اولیاء بعض...» بانوان با ایمان نیز مانند آقایان می‌توانند در دین و دنیا، یار و یاور یکدیگر باشند و حتی این موضوع را ضمن عهد و عقدی به یکدیگر اعلام کنند هرچند متن آن پیمان را خودشان به هر زبانی تنظیم کرده و مستند به روایتی نسازند.
 
ضمائم:
پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[1]
حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله العالی):
عقد اخوت بین دو مرد خوانده می‌شود.
حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):
اشکال ندارد و عقد اخوت دعای محض بوده و موجب هیچ نسبتی نمی‌شود.
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):
عقد مذکور ثابت نیست.
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):
زن‌ها نیز می‌توانند عقد خواهری بخوانند.
حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی(مد ظله العالی):
عقد اخوت مختص به مردان است.
حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته):
هر چند عقد اخوت در مورد مردان وارد شده است، اما خواندن آن بین زنان هم اشکال ندارد، اما موجب هیچ نسبتی نمی‌شود و حقی ایجاد نمی‌کند؛ چرا که صرفاً یک دعا، برای تقویت روابط عاطفی است و باید عبارات به تناسب ضمایر و محتوی تغییر کند.
لینک به سایت استفتائات

---