مراد از صیغه محرمیت،  صیغه عقد نکاح (موقت یا دائم) است.

اکثر مراجع فعلی، عقد نکاح (موقت یا دائم) با دختر باکره را مشروط به اجازۀ پدر و در صورت فقدان پدر، جد پدری می‏دانند،[1] ولی اگر باکره نباشد و یا پدر و جد پدری نداشته باشد، نیازی به اجازه نیست.

آیات عظام امام خمینی (ره)، نورى همدانی و سیستانی می فرمایند: دختری که به حد بلوغ رسیده و رشیده است؛ یعنی مصلحت خود را تشخیص می دهد، اگر بخواهد شوهر کند، چنانچه باکره باشد،[2] باید از پدر یا جد پدریِ خود اجازه بگیرد.[3]

آیات عظام خامنه ای، فاضل لنکرانی، صافی، مکارم، وحید، تبریزی می فرمایند: بنابر احتیاط واجب، باید از پدر یا جد پدریِ خود اجازه بگیرد.[4]

حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرماید: بنابر احتیاط تکلیفا اجازه شرط است.[5] (یعنی هر چند عقد بدون اجازه پدر باطل نیست، اما گناه و معصیت است).

همان طور که ملاحظه می فرمایید برخی از مراجع رشیده بودن دختر را کافی نمی دانند، اما عده ای دیگر آن را کافی می دانند.

رشیده به دختری اطلاق می گردد که مصلحت خود را تشخیص می دهد و به دور از فشار هیجانات و تحریکات شهوانی تصمیم می گیرد و به آیندۀ خود و خانواده و حیثیت خانوادگی توجه دارد. اما دختری که از بلوغ عقلی برخوردار نیست و نمی تواند راجع به آینده تصمیم بگیرد و خیر و صلاح خود و خانواده اش را نمی داند، هر چند سنّش زیاد باشد، رشیده نخواهد بود و بدون اذن پدر یا جد پدری نمی تواند ازدواج کند.

گفتنی است اکثر فقها در این مسئله اتفاق نظر دارند در مواردی که پدر و جدّ پدری غایب باشند به طوری که نشود از آنان اجازه گرفت و دختر نیاز مبرم به ازدواج داشته باشد، یا همسر مناسبى براى دختر پیدا شده که شرعاً و عرفاً هم کفو اوست و پدر و جد پدرى، بدون جهت مانع مى‏شوند و سخت گیرى مى‏کنند،[6] لازم نیست از پدر و جد پدری اجازه بگیرد.[7]،[8] البته برخی از مراجع گفته اند: اگر بکارت دختر به سببى غیر از شوهر؛ مثل آنکه در اثر پرش، یا نعوذ باللَّه زنا، یا نزدیکى از روى اشتباه، از بین رفته باشد، (باز در حکم دختر باکره است) و اجازه پدر یا جدّ پدرى لازم است.[9]