اولاً: اگر انسان را برترین مخلوق خدا بدانیم به این معنا است که در بین مخلوقات موجود، انسان برترین است، نه این‌که نمی‌توان بالاتر از انسان، مخلوق دیگری فرض کرد.
ثانیاً: اگر انسان برترین مخلوق ممکن باشد که بالاتر از آن نتوان مخلوقی را فرض کرد، در این صورت خدشه‌ای به قادریت مطلق خداوند وارد نمی‌شود؛ زیرا نقص به مخلوق بر می‌گردد؛ یعنی مخلوقیت اقتضای محدودیت و نقص می‌کند، به این معنا که مخلوق در عین مخلوقیت نمی‌تواند برتر از انسان نیز باشد، نه این‌که خداوند نمی‌تواند برتر از انسان بیافریند؛ نظیر این‌که می‌گویند آیا خداوند می‌تواند کره زمین را در تخم مرغ جای دهد. بدون این که کره زمین کوچک شود یا تخم مرغ بزرگ گردد.