آنچه بر ما واجب است عمل به تکالیف شرعیّه است، اما دانستن فلسفه تمام احکام، لازم و ضروری نیست. در عین حال با ملاحظه حکمت‌‌های بسیارى از احکام، درمی‌یابیم که تعالیم این دین، بر اساس حفظ و تأمین مصالح یا دفع مفاسد است.[1]
نجاست و طهارت علاوه بر آلودگی‌هایی که دارند، از احکام اعتباری‌اند تا به این وسیله مردم از آن نجس فاصله گرفته و در صورت تماس نیز احکامی دارد که مکلف باید آن‌را عمل کند.
با این مقدمه، در مورد دلیل عدم نجاست خون موجود در باطن انسان می‌توان دلایلی را به عنوان احتمال بیان کرد:
1. معمولاً خون باطن انسان کمتر مورد دسترسی بوده و لذا آن اجتنابی که نجاست خون برای آن وضع شده، خود بخود در این‌جا محقّق است و نیازی به حمل حکم نجاست بر آن نیست.
توجه به این استفتاء خالی از لطف نیست:
سؤال: گاهى دوستانم اشکال می‌کنند و می‌گویند اگر انسان دست به مرده سگ که حیوان نجس العین است بزند غسل، لازم نیست و فقط باید دست خود را بشوید، ولى انسان که اشرف مخلوقات است وقتى از دنیا رفت و سرد شد و کسى دست به بدن او زد اضافه بر شستن دست، باید غسل کند. علّت چیست؟ مگر انسان از سگ، نجس‌‌تر است، در صورتى که بر تمام موجودات، برترى دارد این مطلب را برایم روشن فرمائید؟.
جواب: ممکن است در باره حکمت آن این چنین گفت که چون مردم، طبعاً از مرده حیوانات، متنفّرند کسى آن‌را مسّ نمی‌کند ولى مرده انسان در معرض تماسّ زندگان - خصوص خویشان و دوستانش- قرار دارد.[2]
2. شاید دلیل آن عسر و حرج باشد؛ زیرا به عنوان نمونه در صورت عفونت و خون آلود بودن گلو، اگر آن خون را نجس می‌دانستیم،  آب بینی و آب دهان نیز به دلیل تماس با آن نجس شده و به همین ترتیب سرایت نجاست به تمام بدن به سادگی انجام می‌پذیرفت.

---