وضوی جبیره مربوط به جایی است که آب برای زخم ضرر قابل توجهی داشته باشد و تشخیص این نوع از ضرر، به عهده شخص مکلف است، البته برخی از مراجع تقلید[1] در فرض سؤال، تازه ماندن زخم را مجوزی برای غسل و وضوی جبیره ندانسته‌اند و برخی[2] نیز می‌گویند اگر باز کردن زخم ضرر و مشقت زیادی ندارد باید آن‌را باز کرده و به صورت عادی وضو گرفت.
ضمائم:
پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[3]
حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله العالی):
1. در فرض سؤال که رساندن آب به زخم براى بدن ضرر دارد، غسل و وضو به صورت جبیره‌اى مى‌باشد.
2. تشخیص ضرر داشتن به عهده شخص مکلف مى‌باشد.
حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):
اگر برای زخم ضرر داشته باشد اشکال ندارد.
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):
ضرر به عنوان تازه ماندن زخم مجوز جبیره نیست بلکه لازم است بعد از باز کردن زخم به طور متعارف وضو گرفته شود مگر اینکه آب برای بدن ضرر داشته باشد.
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):
1. هرگاه زخم یا دمل و شکستگی با پارچه یا گچ یا مانند آن بسته شده است، چنانچه باز کردن آن ضرر و مشقت زیادی ندارد و آب هم برای آن مضر نیست، باید آن را باز کند و وضو بگیرد، در غیر این صورت اطراف زخم یا شکستگی را بشوید و احتیاط مستحب آن است که روی جبیره را نیز مسح کند و اگر جبیره، نجس است یا نمی‌شود روی آن دستِ تر بکشد، پارچه پاکی را بر آن ببندد و دستِ تر روی آن بکشد.
2. منظور ضرری است که موجب بیماری یا تشدید آن می‌شود.
حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی (مد ظله العالی):
چنانچه آب موجب التهاب زخم و یا طولانی شدن دوره التیام شود باید به وظائف جبیره عمل کند.
حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته):
اگر برداشتن پانسمان و یا رسیدن آب به زخم، باعث طولانی شدن دوره درمان می‌شود به گونه‌ای که عرفاً ضرری یا حرجی باشد، می‌تواند روی آن را مسح کند و وضو یا غسل جبیره‌اى انجام دهد.
لینک به سایت استفتائات

---