1. همان‌گونه که می‌دانید، عشق به فرزند امری غریزی است به نحوی که در غیر انسان نیز وجود دارد، بر خلاف احترام به والدین که بر فرض هم باشد به شدت آن نیست بلکه نیاز به آموزش و تعلیم بیشتری دارد.
2. با توجه به این‌که فرزندان ثمره وجودی پدران و مادران هستند؛ آنان از دسترنج پدران خود بهره برده، و در کنار پدر و مادر نیروى جسمانى و روانى‌شان پرورش یافته است؛ لذا نوعاً والدین در تربیت فرزندان کوتاهی نمی‌کنند، ولی برخی از فرزندان به محض بزرگ شدن و تشکیل خانواده از والدین جدا می‌شوند.
3. فرزندان تا زمانی که تربیت‌پذیرند در منزل والدین به سر می‌برند، اما زمانی که پدر و مادر به کمک فرزندان نیاز دارند، بعضی  از فرزندان گویا نسبت به والدین کم لطف می‌شوند؛ از این‌رو خداوند در قرآن تأکید دارد تا فرزندان گذشته خود، تلخی‌ها و مشکلات دوران کودکى و خردسالى را که بر والدین تحمیل شده است، از یاد نبرند: «ارْحَمْهُما کَما رَبَّیانِی صَغِیراً».[1]
اما در ارتباط با سفارش‌های خداوند به پدر و مادر در مورد فرزندان، قرآن کریم می‌فرماید:
الف. «خدا درباره فرزندانتان به شما سفارش می‌‏کند».[2]
ب. «و ابراهیم گفت: اى پروردگار من، این سرزمین را ایمن گردان و مرا و فرزندانم را از پرستش بتان دور بدار».[3]
مسلمانان تعلیم و تربیت یافته که در مکتب دین حنیف و ابراهیم پرورش یافته‌‌‏اند - چه بر حسب نسب با ابراهیم(ع) ارتباط و انتساب داشته یا نداشته باشند - باید نسبت فرزندشان خیرخواه و دعاگو باشند.
ج. در آیه‌ای دیگر می‌فرماید: « مادران، فرزندان خود را دو سال تمام، شیر می‌دهند. (این) براى کسى است که بخواهد دوران شیرخوارگى را تکمیل کند».[4]
د. «خداى را بپرستید و هیچ چیز شریک او مسازید و با پدر و مادر و خویشاوندان و یتیمان و بینوایان و همسایه خویشاوند و همسایه بی‌گانه و یار مصاحب و مسافر رهگذر و بندگان خود نیکى کنید».[5] در این آیه شریفه خداوند همه ما را به نیکی دعوت نموده است که در کنار نیکی به پدر و مادر، نیکی به خویشاوندان – که فرزندان نیز از آنان هستند – را نیز توصیه نموده است.
ه . «(درباره فرزندان، کار را) با مشاوره شایسته انجام دهید». [6]
یعنى شما پدران و مادران در باره فرزندان ما بین خودتان به وجه نیکو مشورت کرده، سخن یکدیگر را قبول کنید تا این‌که مادر به تربیت طفل و شیر دادن به آن به طریق متعارف مواظبت نماید و اگر سخت‌گیرى کنید - که مادر مزد زیاد خواهد یا پدر مزد کم دهد و از همدیگر بهانه گیرند - پس به زودى بی‌گانه شیر دهد آن موجود را (که بی‌شیر نماند) البته باید که نفقه دهد هر کس به فراخور دارایى خود آن‌که مال سرشار دارد از سرشار خود و آن‌که تنگ روزى باشد، پس به حد امکان نفقه دهد از آنچه داده است خدا (او را).[7]
و . و در نهایت، بر اساس قانون الهی، تمام فرزندان از والدین خود ارث خواهند برد و این نیز نوعی نیکی است که از والدین به فرزندان خواهد رسید.
نتیجه؛ این‌که توصیه شده است؛ فرزندانتان را از گرسنگی نکشید، به مادر توصیه شده تا دو سالگی به فرزندشان شیر دهند، نوح تا آخرین لحظات به فکر فرزندش بود، ابراهیم حتی با دستور الهی به اسکان زن و فرزندش در بیابان، نگران آنان است و ... تمامشان دلیل بر آن است که والدین نیز باید به فکر فرزندانشان باشند، اما چون به صورت طبیعی و به دلیل شرایط سنی، این پدر و مادرند که بیشتر به محبت فرزندانشان نیاز دارند، توصیه به احترام به والدین به صورت برجسته‌تری در قرآن مطرح شده است.

---