لطفا صبرکنید
بازدید
9299
9299
آخرین بروزرسانی:
1394/06/20
کد سایت
fa64238
کد بایگانی
78791
نمایه
تعبیر به برادران اهل سنت در احادیث
طبقه بندی موضوعی
شیعه و دیگر مذاهب
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
مگر اهل سنت، برادر ما شیعیان هستند که همواره از عبارت «برادران اهل سنت» استفاده میکنیم؟
پرسش
آیا در تاریخ شیعه، تعبیر به برادران اهل سنت آمده است؟ مگر اهل سنت، برادر ما شیعیان هستند؟
پاسخ اجمالی
قرآن بعد از آنکه به اختلاف میان ایمانآورندگان میپردازد، آن هم اختلافی که به جنگ و خونریزی انجامیده، مؤمنان دو طرف را برادر هم قلمداد میکند.[1]
در همین راستا، امیرالمؤمنین(ع) حتی از سپاهیان معاویه - که رودرروی آنان مشغول نبرد بودند - با عنوان برادران ما که بر ما ستم کردند یاد میکند: «هم إخواننا بغوا علینا». [2]
بر این اساس، چرا مجاز نباشیم از مسلمانان غیر شیعهای که نبردی هم با ما نداشته، بلکه زندگی مسالمتآمیزی در کنارمان دارند، با عنوان «برادران اهل سنت» یاد کنیم؟!
رفتار برادرانه با دیگر مسلمانان با عبارات مختلف در روایات معصومان وارد شده است.
الف. رفتار برادرانه با شیعیان
در روایات بسیاری تأکید شده است که شخص مؤمن، برادر مؤمن بشمار آمده و آنان حق و حقوق بسیاری بر گردن هم دارند.[3] واژه «مؤمن» در بیشتر روایات به شیعیان انصراف دارد؛ بر این اساس، شاید نتوان این دسته از روایات را به رفتار برادرانه با اهل سنت تعمیم داد.
ب . رفتار برادرانه با عموم مسلمانان
در برخی روایات، هر مسلمانی برادر مسلمان دیگر محسوب شده است که این برادران ملزم به رعایت حق و حقوقی در مقابل یکدیگر هستند.
امام صادق(ع) فرمود: «راستى مسلمان برادر مسلمان است، همدیگر را خوار نسازید و از یاری کردن یکدیگر دریغ نورزید، و همدیگر را با الفاظ و القاب زشت و ناپسند مخاطب نسازید و صدا نزنید».[4]
همچنین حضرتشان خطاب به معلی بن خنیس میفرماید: «حق مسلمان بر مسلمان هفت حق واجب است که همه آنها بر عهده برادرش واجب است و اگر برخى از آنها را تباه و ضایع کند، از ولایت و اطاعت خدا بیرون رود، و خدا از او بهره (اطاعت و بندگى) ندارد. آن حقوق عبارتاند از:
1. آنچه براى خود دوست دارى براى او هم دوست داشته باشى و آنچه براى خود نپسندى، بر او نیز نپسندى.
2. نسبت به کاری که او دوست ندارد دورى کنى و خوشنودى او را پیروى نموده و با او هم آهنگ شوی.
3. با جان و مال و زبان و دست و پاى خویش او را یارى کنى.
4. چشم و راهنما و آئینه او باشى.
5. تو سیر نباشى و او گرسنه یا سیراب باشى و او تشنه یا پوشیده باشى و او برهنه.
6. اگر تو خدمتگذار دارى و برادرت ندارد، واجب است خدمتگذارت را بفرستى که جامههایش را بشوید و غذایش را درست کند و بسترش را مرتب نماید.
7. سوگندش را تصدیق کنى و دعوتش را بپذیرى و در بیماریش از او عیادت کنى و بر جنازهاش حاضر شوى و چون بدانى حاجتى دارد، در انجام آن سبقت گیرى و او را مجبور نسازى که از تو بخواهد، بلکه خودت پیشدستى کنى، چون چنین کردى دوستى خود را به دوستى او پیوند دادی و دوستى او را به دوستى خود».[5]
یعنی با رعایت این حقوق، موجب دوستی بین خود و او خواهی شد.
با مراجعه به کتابهای روایی و فقهی میتوانیم به این نکته برسیم که واژه «مسلمان»، شامل هر دو فرقه اسلامی شیعه و اهل سنت میشود، مگر برخی ناصبیها و تکفیریها که با اهل بیت پیامبر(ع) و شیعیان دشمنی و بغض دارند که آنان نیز - حتی اگر به ظاهر، برادر دینی باشند - شاید مصداق این دسته از روایات نباشند.
ج . رفتار برادرانه با اهل سنت
امامان معصوم در مواردی به صورت ویژه، شیعیان را سفارش به رفتار برادرانه با اهل سنت میکردند:
امام صادق(ع): «مبادا رفتاری داشته باشید که ما را در معرض انتقاد قرار دهید ... زینت مجلس مردمی باشید که با آنان رفت و آمد دارید و مایه ننگ آنان نباشید! در میان گروههای آنان نماز بخوانید، به عیادت بیمارانشان بروید، و در تشییع جنازههایشان شرکت کنید و نگذارید که آنان در هیچکار خیری بر شما مقدم شوند ...».[6]
امام رضا(ع): «شما را به تقوای الهی، ترس از خدا و کوشش در راه دین و ادای امانت و راستی در گفتار و رفتار مناسب با همسایگان سفارش میکنم که تمام اینها سنت پیامبر(ص) است، با قوم و قبیله خود نماز بگذارید، با خویشاوندانتان رفت و آمد داشته باشید، به عیادت بیمارانشان رفته و در تشییع جنازه آنان شرکت نموده، برای ما زینت باشید و موجب سرافکندگی و شرمساری ما نباشید. محبت اهل سنت را به ما جلب کرده و موجبات دشمنی آنان با ما را فراهم نیاورید ... ».[7]
از این مجموعه روایات میتوان نتیجه گرفت که تمام همت پیشوایان شیعی بر حفظ وحدت بین مسلمانان بوده از این رو بارها آنها را به رفتار برادرانه توصیه نمودهاند و شیعیان را از انجام کارهایی که سبب دشمنی مردم با اهل بیت(ع) و خدشهدار شدن چهره واقعی آنان میشود بازداشتهاند تا از تفرقه و جدایی بین این دو گروه جلوگیری شود و به اصل اسلام که بینشان مشترک است آسیبی وارد نشود. بنابراین چه نیکو است که پیروان اهل بیت(ع) نیز از این رهنمودها پیروی نموده و نسبت به تمام مسلمانان؛ برادروار رفتار نمایند و اجازه ندهند دشمنان اسلام با ایجاد تفرقه بین مذاهب اسلامی، اسلام را که کاملترین ادیان الهی است به باد سخره گرفته و سعی در نابودی آن با استفاده از درگیریهای داخلی نمایند.
در همین راستا، امیرالمؤمنین(ع) حتی از سپاهیان معاویه - که رودرروی آنان مشغول نبرد بودند - با عنوان برادران ما که بر ما ستم کردند یاد میکند: «هم إخواننا بغوا علینا». [2]
بر این اساس، چرا مجاز نباشیم از مسلمانان غیر شیعهای که نبردی هم با ما نداشته، بلکه زندگی مسالمتآمیزی در کنارمان دارند، با عنوان «برادران اهل سنت» یاد کنیم؟!
رفتار برادرانه با دیگر مسلمانان با عبارات مختلف در روایات معصومان وارد شده است.
الف. رفتار برادرانه با شیعیان
در روایات بسیاری تأکید شده است که شخص مؤمن، برادر مؤمن بشمار آمده و آنان حق و حقوق بسیاری بر گردن هم دارند.[3] واژه «مؤمن» در بیشتر روایات به شیعیان انصراف دارد؛ بر این اساس، شاید نتوان این دسته از روایات را به رفتار برادرانه با اهل سنت تعمیم داد.
ب . رفتار برادرانه با عموم مسلمانان
در برخی روایات، هر مسلمانی برادر مسلمان دیگر محسوب شده است که این برادران ملزم به رعایت حق و حقوقی در مقابل یکدیگر هستند.
امام صادق(ع) فرمود: «راستى مسلمان برادر مسلمان است، همدیگر را خوار نسازید و از یاری کردن یکدیگر دریغ نورزید، و همدیگر را با الفاظ و القاب زشت و ناپسند مخاطب نسازید و صدا نزنید».[4]
همچنین حضرتشان خطاب به معلی بن خنیس میفرماید: «حق مسلمان بر مسلمان هفت حق واجب است که همه آنها بر عهده برادرش واجب است و اگر برخى از آنها را تباه و ضایع کند، از ولایت و اطاعت خدا بیرون رود، و خدا از او بهره (اطاعت و بندگى) ندارد. آن حقوق عبارتاند از:
1. آنچه براى خود دوست دارى براى او هم دوست داشته باشى و آنچه براى خود نپسندى، بر او نیز نپسندى.
2. نسبت به کاری که او دوست ندارد دورى کنى و خوشنودى او را پیروى نموده و با او هم آهنگ شوی.
3. با جان و مال و زبان و دست و پاى خویش او را یارى کنى.
4. چشم و راهنما و آئینه او باشى.
5. تو سیر نباشى و او گرسنه یا سیراب باشى و او تشنه یا پوشیده باشى و او برهنه.
6. اگر تو خدمتگذار دارى و برادرت ندارد، واجب است خدمتگذارت را بفرستى که جامههایش را بشوید و غذایش را درست کند و بسترش را مرتب نماید.
7. سوگندش را تصدیق کنى و دعوتش را بپذیرى و در بیماریش از او عیادت کنى و بر جنازهاش حاضر شوى و چون بدانى حاجتى دارد، در انجام آن سبقت گیرى و او را مجبور نسازى که از تو بخواهد، بلکه خودت پیشدستى کنى، چون چنین کردى دوستى خود را به دوستى او پیوند دادی و دوستى او را به دوستى خود».[5]
یعنی با رعایت این حقوق، موجب دوستی بین خود و او خواهی شد.
با مراجعه به کتابهای روایی و فقهی میتوانیم به این نکته برسیم که واژه «مسلمان»، شامل هر دو فرقه اسلامی شیعه و اهل سنت میشود، مگر برخی ناصبیها و تکفیریها که با اهل بیت پیامبر(ع) و شیعیان دشمنی و بغض دارند که آنان نیز - حتی اگر به ظاهر، برادر دینی باشند - شاید مصداق این دسته از روایات نباشند.
ج . رفتار برادرانه با اهل سنت
امامان معصوم در مواردی به صورت ویژه، شیعیان را سفارش به رفتار برادرانه با اهل سنت میکردند:
امام صادق(ع): «مبادا رفتاری داشته باشید که ما را در معرض انتقاد قرار دهید ... زینت مجلس مردمی باشید که با آنان رفت و آمد دارید و مایه ننگ آنان نباشید! در میان گروههای آنان نماز بخوانید، به عیادت بیمارانشان بروید، و در تشییع جنازههایشان شرکت کنید و نگذارید که آنان در هیچکار خیری بر شما مقدم شوند ...».[6]
امام رضا(ع): «شما را به تقوای الهی، ترس از خدا و کوشش در راه دین و ادای امانت و راستی در گفتار و رفتار مناسب با همسایگان سفارش میکنم که تمام اینها سنت پیامبر(ص) است، با قوم و قبیله خود نماز بگذارید، با خویشاوندانتان رفت و آمد داشته باشید، به عیادت بیمارانشان رفته و در تشییع جنازه آنان شرکت نموده، برای ما زینت باشید و موجب سرافکندگی و شرمساری ما نباشید. محبت اهل سنت را به ما جلب کرده و موجبات دشمنی آنان با ما را فراهم نیاورید ... ».[7]
از این مجموعه روایات میتوان نتیجه گرفت که تمام همت پیشوایان شیعی بر حفظ وحدت بین مسلمانان بوده از این رو بارها آنها را به رفتار برادرانه توصیه نمودهاند و شیعیان را از انجام کارهایی که سبب دشمنی مردم با اهل بیت(ع) و خدشهدار شدن چهره واقعی آنان میشود بازداشتهاند تا از تفرقه و جدایی بین این دو گروه جلوگیری شود و به اصل اسلام که بینشان مشترک است آسیبی وارد نشود. بنابراین چه نیکو است که پیروان اهل بیت(ع) نیز از این رهنمودها پیروی نموده و نسبت به تمام مسلمانان؛ برادروار رفتار نمایند و اجازه ندهند دشمنان اسلام با ایجاد تفرقه بین مذاهب اسلامی، اسلام را که کاملترین ادیان الهی است به باد سخره گرفته و سعی در نابودی آن با استفاده از درگیریهای داخلی نمایند.
[1] . حجرات، 9 - 10.
[2] . حمیری، عبدالله بن جعفر، قرب الاسناد، ص 94، مؤسسة آل البیت، قم، 1413 ق.
[3] . حر عاملى، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج 12، ص 204 - 207، قم، مؤسسة آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق.
[4]. «إِنَّ الْمُسْلِمَ أَخُ الْمُسْلِمِ فَلَا تَخَاذَلُوا وَ لا تَنابَزُوا»؛ ابن شعبه حرانى، حسن بن على، تحف العقول، محقق، مصحح: غفارى، على اکبر، ص 203، قم، جامعه مدرسین، چاپ دوم، 1404ق.
[5]. وسائل الشیعة، ج 12، ص 205.
[6]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 2، ص 219، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1407 ق.
[7]. علی بن موسی (امام هشتم)، الفقه المنسوب للإمام الرضا(ع)، ص 356، مشهد، مؤسسة آل البیت(ع)، چاپ اول، 1406ق.
نظرات