لطفا صبرکنید
9202
- اشتراک گذاری
وچون گفته میشود ازدواج دایمی ثواب دارد آیا ازدواج موقت نیز برای ما در آخرت کار ساز است؟مرجع سیستانی
کاربر محترم؛
همان گونه که می دانید؛ ازدواج نخستین سنگ بناى تشکیل جامعه و اجتماع است و داراى آثار و نتایج بسیارى؛ از جمله: ارضاى یکی از نیازهای اساسی و غریزه جنسى انسان، تولید مثل و بقاى نسل، تکمیل و تکامل انسان، آرامش و سکون، پاکدامنى و عفاف و... است.
در دین مقدس اسلام ازدواج به عنوان حافظ نیمی از دین معرفی شده است.
جنبههای اجتماعی مسئله ازدواج، مطلب مهمی است، ازدواج و تشکیل کانون خانوادگی ایجاد کانون پذیرائی نسل آینده است، و سعادت نسل های آینده به آن بستگی کامل دارد. دست توانای خلقت برای ایجاد و بقا و تربیت نسل های آینده وابستگی نیرومند زن و شوهری را از یک طرف و وابستگی پدر و فرزندی را از طرف دیگر به وجود آورده است. عواطف اجتماعی و انسانی، در محیط زندگی رشد میکنند، روح کودک را حرارت محیط فطری و طبیعی پدر و مادر نرم و ملایم میکند. [1]
بنابراین، یکی از دلایل تشریع ازدواج در دین اسلام ارضای غریزه جنسی است که این با ازدواج موقت نیز قابل برطرف شدن است، علاوه بر این که ازدواج موقت از سنت و عمل به آن مستحب است[2] و اگر امروزه به این مسئله توجه شود و به صورت قانون مند در بیاید تحقیقاً از بسیاری از محرمات جلوگیری خواهد شد در حدیثی آمده است: ازدواج موقّت، جز رحمتى از جانب خدا نبود، که امّت محمد (ص) را بدان وسیله مورد لطف قرار داد، و اگر منع خلیفه نبود، کسى دچار زنا نمىشد، جز جماعتى از مردم که چیزى براى حفظ ناموس خود از راه حلال نداشتند،[3] اما در عین حال ازدواج دائم دارای آثار، برکات و منافع بسیاری است که ازدواج موقت آنها را ندارد.
به هر حال آنچه که توضیح آن ضروری به نظر می رسد؛ این است که ازدواج به خودی خود مستحب است، مگر این که عذوبت موجب ارتکاب حرام شود که در آن صورت واجب می شود.
برای آگاهی بیشتر در این باره می توانید نمایه های زیر را مطالعه کنید:
فلسفه ازدواج در اسلام، 1300 (سایت: 1283) .
ازدواج موقت (متعه) و شرایط آن، 574 (سایت: 627) .
ازدواج موقت و استطاعت مالی، 2960 (سایت: 3740) .
[1] اقتباس از سؤال 1300 (سایت: 1283)، برای آشنایی با فلسفه ازدواج به همین شماره در سایت مراجعه کنید.
[2] من لا یحضره الفقیه، ج 3، ص 463 ، انتشارات جامعه مدرسین، قم، 1413 ق.
[3] مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، ج 30، ص 601، موسسه الوفاء، بیروت، 1404 هـ ق.