در فرازی از زیارت جامعه کبیره می‌خوانیم: «وَ حُجَجِ اللهِ عَلى أهْلِ الدُّنْیا وَ الآخِرةِ وَ الاُولى، وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَکاتُهُ»؛[1] «و حجّت‌هاى خدا بر اهل دنیا و آخرت و اولی، و رحمت خدا و برکات او [بر شما باد]».
1. «حُجَج»: جمع «حُجّة»، به معناى برهان، دلیل، راه پیروزى هنگام درگیرى [لفظى].[2]
2. «أهل»: بنابر مضافٌ الیه آن، معنایش متفاوت می‌شود: خویشاوندان، ایل و تبار، پیروان، وابستگان، ویژگان.[3]
3. «الدُّنْیا»: نقطه مقابل آخرت، به معناى جهان، سراى فانى؛ اسمى براى کره زمین است که ساکنانش آن‌را نسبت به سراى باقى، به خود نزدیک‌تر می‌بینند.[4]
4. «الآخِرَة»: نقطه مقابل متقدّم، و به معناى پسین، سراى باقى، سراى جاوید پس از مرگ.[5]
5. «الاُولى»: ضدّ پایان، به معناى آغاز، اولین، نخستین، زمان پیشین و جلوتر.[6]
شارحان زیارت جامعه کبیره، در تفسیر «الأولى»، سخن روشن و هماهنگى ندارند. برخى، آن‌را به معناى همین «دنیا» و مترادف با آن مى‌دانند، برخى «اولی» را به «عالم برزخ» تفسیر کرده‌ و  برخى آن را زمان «رجعت» دانسته‌اند و برخى نیز، آن‌را «امّت‌هاى گذشته» معرّفى کرده‌اند[7] گروهی نیز «اولی» را همان «عالَم ذرّ»[8] که قبل از پیدایش بنی آدم بود دانسته‌اند؛ ولی معناى نخست (دنیا) ـ که علّامه مجلسى آن‌را انتخاب کرده است[9] ـ، با ظاهر متن سازگاری بیشتری دارد و می‌توان گفت که تکرار آن پس از «الدنیا»، براى تأکید یا رعایت سجع است.[10]

---