مراجع تقلید در حکم این مسئله می‌گویند:
اگر روزه‌‌دار[1] به گفتۀ کسى که می‌گوید مغرب شده افطار کند، و بعد بفهمد مغرب نبوده و نباید افطار می‌کرده، بیشتر فقها معتقدند که روزه‌‌اش باطل است. پس اگر خبر دهنده فردی مورد اعتماد بوده، فقط قضاى روزه کافی است، ولی اگر سخن وی قابل اطمینان نبوده، علاوه بر قضا، دادن کفاره[2] نیز واجب است.[3]
فقها درباره علت این حکم، چنین نگاشته‌‌اند:
با توجه به این‌که روزه‌‌دار تا قبل از یقین به دخول مغرب، جایز نیست افطار کند، اگر خبر دهنده قابل اعتماد نباشد، بدون حجت شرعی افطار کرده است، پس علاوه بر قضای آن روز، کفاره (افطار عمدی) نیز بر وی واجب خواهد بود، مگر این‌که جاهل به حکم بوده و خیال کند خبر هر کسی در این زمینه حجت است، که در این صورت فقط قضای روزه واجب است.[4]
ولی اگر خبر دهنده قابل اعتماد باشد، برخی از علما گفته‌‌اند نه کفاره واجب است و نه قضای روزه؛[5] چرا که روزه‌‌دار حجت شرعی برایش پیدا شده و به وظیفه‌‌اش عمل کرده است. اما این سخن پذیرفته نیست؛ زیرا حکم نمودن بر طبق حجت شرعی، حکمی ظاهری است و مربوط به جایی است که واقع آشکار نباشد، لکن وقتی کشف خلاف صورت گرفت و واقع روشن گردید، آن حکم ظاهری اعتباری نخواهد داشت. پس با توجه به این‌که، چنین فردی در طول روز (قبل از مغرب) افطار کرده است، روزه‌‌اش باطل است، هر چند به این جهت که عملش از روی عمد نبوده، کفاره ندارد.[6]
گفتنی است؛ حکم مذکور، با توجه به نظر مشهور علمای شیعه مبنی بر وجوب نگه‌داشتن روزه تا وقت مغرب است. پس اگر فقیهی،[7] - از روی ادله شرعی – نگه‌داشتن روزه را صرفاً تا وقت غروب آفتاب واجب بداند و روزه‌‌داری که مقلد وی است، پس از غروب آفتاب - و قبل از مغرب - روزه‌‌اش را افطار کند، روزه‌‌اش صحیح خواهد بود.[8]
بنابراین، در فرض سؤال، فردی که با فاصله کمی، قبل از مغرب افطار نموده – در حالی‌که مرجع تقلیدش نگه‌داشتن روزه تا وقت مغرب را واجب می‌داند – می‌تواند در این مسئله، به مرجعی که روزه را صرفاً تا غروب آفتاب واجب شمرده، رجوع کند، که در این صورت، روزه‌‌اش صحیح بوده و قضا و کفاره‌‌ای بر عهده‌‌اش نیست.[9]