قرآن کریم در بهرمندی بهشتیان از نعمت‌های بهشتی می‌فرماید: «عالِیَهُمْ ثِیابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَ إِسْتَبْرَقٌ وَ حُلُّوا أَساوِرَ مِنْ فِضَّةٍ وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً»؛[1] بر اندام آنها [بهشتیان‏] لباس‌‌هایى است از حریر نازک سبز رنگ، و از دیباى ضخیم، و با دست‌بندهایى از نقره آراسته‌‌اند، و پروردگارشان شراب طهور به آنان می‌نوشاند.

«عالِیَهُمْ» از دو عبارت «عالی» و «هم» تشکیل می‌شود که عبارت اوّل به عبارت دوم اضافه شده است. «عالی» از ریشه «علوّ» به معنای برتری و معنای آن در این آیه، روپوش است. امام صادق‌(ع) در معناى این آیه می‌فرماید: «تعلوهم الثیاب فیلبسونها»؛[2] بهشتیان، این لباس مخصوص را بالاى دیگر لباس‌‌هایشان می‌پوشند.

«سندس»؛ به معناى پارچه ابریشمین نازک است،[3] در حالى که «استبرق»، به معناى پارچه ابریشمین ضخیم است.[4]

خداوند مهربان در این آیه‌ی شریفه به آن دسته از انسان‌هایی که داراى ایمان و عمل صالح و آراسته به حسنات اخلاقى هستند، وعده لباس‌‌هاى فاخر بهشتى داده و فرمود به جزاى عمل آنان در بهشت آراسته به لباس‌‌هایى هستند که عنایت و لطف خدای تبارک و تعالی براى آنان مقرر کرده است.

[1]. انسان، 21.  

[2] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 10، ص 623، تهران، ناصر خسرو، 1372ش.

[3]. مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج ‏5، ص 233، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1360ش؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏25، ص 370، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.

[4]. همان؛ ابن عاشور، محمد بن طاهر، التحریر و التنویر، ج ‏29، ص 370، بی‌جا، بی‌تا.